Royal Headache - High
What's Your Rupture
Distant And Vague is niet alleen een geweldig nummer uit het vorige album van Royal Headach, het is ook het gevoel dat zich van ons meester maakte na alle duistere geruchten omtrent deze band. Een tweede album leek na alle interne strubbelingen plots zeer ver weg. Maar drie jaar na de verworven cultstatus doemen ze plots terug op; borst vooruit en met het zweet parelend op het voorhoofd. Klaar om de kutbaantjes vaarwel te zeggen en voor eens en voor altijd hun mengeling van soul, punk en garagerock door je strot te prangen. ‘High’ is een album geworden dat blijft hangen en dat er enkel terug uitgeraakt met krachtige slagen tussen de schouderbladen.
Royal Headache is je misschien ontgaan. Laten we in dat geval het spreekwoord van de ezel en zijn steen nog eens bovenhalen. Royal Headache is vooral zanger Shogun, die met zijn catchy, soulvolle stem afstand neemt van andere punkrockgroepen door zijn gebrul pas boven te halen wanneer het er echt toe doet. Royal Headache is een band die soms aan drie gitaarakkoorden genoeg heeft om emoties bij je los te weken en daarbij net niet je hart tot moes vertrappelt. Royal Headache is een naam, die op je schoolmap zou moeten gegrift staan of achteraan op je autobumper zou moeten plakken.
Tijdens uptempo openingsnummer My Own Fantasy zingt Shogun met zijn sappige, Australische accent dat hij vroeger leefde in een wereld vol meiden en rock-’n-roll. Een bleke openingszin? Misschien, maar die wordt dan plots onweerstaanbaar wanneer de bass en de riffs van noot veranderen. Het is die mengeling van simpele akkoorden en emotioneel gezang over eenzaamheid en verloren liefdes die deze plaat zo overtuigend maakt.
Toppers zijn Garbage, waar een minachtende Shogun vooral doet denken aan een Australische Johnny Rotten. Titeltrack High stuurt spontaan je vuist de lucht in doet bierflesjes kapot slaan. En afsluiter Electric Shock grijpt terug naar hun hardcoreroots, terwijl de rest van het album paradeert in ongecompliceerde garagerock met verdomd aanstekelijke meezingrefreinen.
Als je ‘High’ nu door de koptelefoon laat schallen, door dure geluidsinstallaties stuurt of door de simpele luidsprekers van een computerscherm doet galmen, kom je gek genoeg te weten dat de nummers het best tot hun recht komen in het laatste geval. Het getuigt van de puurheid van ‘High’. Geen dure productietechnieken, gewoon steengoede, passionele songs, die bij welke gelegenheid ook komen aankloppen; want de bel doet het weer eens niet. Het is een ode aan de gitaarmuziek zoals ze zou moeten zijn. No nonsense, just rock ‘n’ roll!
Als een garagerockwindhoos zijn ze momenteel op tour in Amerika met het al even geweldige Sheer Mag. Beelden van een uitzinnige meute zijn beschikbaar via de wondere wereld van het internet. Er wordt meegezongen; er worden middelvingers opgestoken; er wordt zonder schalkse blikken gedanst zoals je het zelf zou willen. Kan iemand dus deze band naar Europa halen? Voor we het zelf moeten doen? Royal Headache, onthoud de naam!