Rostam - Changephobia

Matsor Projects

Changephobia

Hij zal wel nooit de Vampire Weekend-stempel van zich afgewassen krijgen, maar met 'Changephobia' laat Rostam alvast zien dat hij de ballen heeft om iets anders te proberen, zelfs al is hij daar “bang” voor. Eigenlijk zelfs meer dan zomaar iets.

Uiteraard zijn er ook op deze plaat sporen van zijn vorige band te vinden – de opener These Kids We Knew om maar iets te noemen – maar daar staat dan tegenover dat hij ook een heel andere kant durft op te gaan. In Unfold You bijvoorbeeld combineert hij luilekkere jazz met dat typische, zomerlome geluid waarin hij zelf grossiert. En die combinatie werkt. Het vingerknippen, de baritonsax, die zo'n schone onderlaag legt, … Voeg daar dan zijn zang bij en je krijgt een nummer waarin je je lekker kan wentelen.

Die saxofoon komt trouwens nog vaak terug. In het titelnummer zorgt hij voor een rust die haaks staat op de beats. Noteer in dat verband ook het frivole piano-einde. Alsof iemand willekeurig zat te kliederen, hoewel dit best wel eens doordacht zou kunnen zijn. En dat piano-gefriel wordt dan weer doorgetrokken in Bio18, dat verderop ook wordt opgeleukt met percussie en... vingergeknip, waardoor we weer terug aanbelanden waar we eerder al zaten. The Antlers lijken hier trouwens wel erg dichtbij te komen.

Zo lijken alle songs, hoe divers ook, toch op één of andere manier met elkaar verbonden te zijn. Ook in Kinney zit weer die sax, maar daar zijn het knarsende gitaren en uit de hand gelopen, zenuwachtige synths die voor tegengewicht zorgen. Opnieuw wordt hier een andere laag aangeboord.

En dan is er die '[interlude]', waarvan je zou zeggen dat het een kantelpunt zou kunnen zijn. Maar hier is het blijkbaar niet meer dan een adempauze. De drie volgende songs boren immers dezelfde bron aan, waaruit ook voordien al werd gepuurd. Wij stippen graag Next Thing aan, waarbij Batmanglij goed lijkt geluisterd te hebben naar Chris Cohen, nog zo eentje, die veel te vaak over het hoofd wordt gezien sinds hij Woods vaarwel zei.

Wij houden wel van de soft-jazzy aanpak van Rostam, die soms zelfs de rand van het melige raakt, maar daar nooit overheen gaat. Hier levert het door de veelzijdigheid alvast een schitterende langspeler op, goed voor zwoele zomeravonden. En dat is niks om bang voor te zijn.

3 juni 2021
Patrick Van Gestel