Rosie Lowe - Lover, Other

Blue Flowers

Hoeveel gezichten kan je hebben?

Zoals de drie singles al aangaven, heeft Rosie Lowe zich ook op haar derde soloalbum niet veel aangetrokken van genres. Was eerste single Mood To Make Love een oefening in delicate, jazzy ritmes en minimalistische verfijndheid, dan werd het ultrakorte In My Head, waarop ze samenwerkte met een operazangeres, voortgestuwd door een stevige beat en de gitaar van Jamie Woon, en kwam ze in het refrein dicht bij een mantra.

Derde single Gratitudes was dan weer een soort van nachtelijk bossanova-nummer met gemutete doch funky percussie en de stem van Lowe die door een vervormer werd gestuurd, waardoor ze tegelijk uitnodigend als afstandelijk klinkt.

Het blijkt allemaal doelbewust te zijn, want ook de rest van de plaat staat bol van de genrefluïde nummers. Vijftien om precies te zijn, al zijn er vier die niet eens twee minuten duren en amper songs genoemd kunnen worden. Ht zijn eerder oefeningen van een trapezeartiest die probeert maar valt, en dan maar een andere tactiek probeert of toch wiebelend de overkant haalt, zoals in het experimenteel klinkende Out of You.

Je kan het ook een patchwork noemen waarbij alle verschillende lapjes toch een geheel vormen. Want laat ons wel zijn, Lowe raakt heel wat – soms conflicterende – thema’s aan zoals complexiteit tegenover eenvoud, zelfverzekerdheid versus zelftwijfel, ouderdom tegenover jeugd, leven versus dood. Grote thema’s ook, die haar bezighouden en een weg naar verwerking zoeken via de muziek.

Dat is geen toeval, want de artieste is alweer meer dan tien jaar bezig en was het voorbije decennium een van de meest eigenzinnige artiesten van de Britse scene. Dat ze daarbij toch heel succesvol bleek, kwam omdat ze muziek ademde sinds haar jeugd, maar ook de samenwerking met Little Simz en verschillende remixes hielpen natuurlijk.

Dat ze niet alleen genre-overstijgend is maar ook andere kunstvormen beoefent, bewees haar vorige volledige album. ‘Son’ maakte ze samen met Timothy Duval. Bij die plaat maakten de twee ook een kinderboek. Het mag duidelijk zijn: Lowe is gesteld op haar vrijheid en die benut ze ook ten volle op deze plaat, waarop ze elektronica koppelt aan de natuurlijke jazz-biotoop waarin ze opgroeide en ook aan soul en r&b.

Met ook nog Bezerk en Something als vermeldenswaardige nummers weet Lowe ons ook voor deze plaat over de streep te trekken, al hadden we misschien toch gekozen voor minder, maar beter uitgewerkte songs. Aan de andere kant: wie beluistert er nu nog volledige albums?