Roosevelt - Young Romance

City Slang

Twee jaar geleden lokte Marius Lauber aka Roosevelt ons naar de dansvloer met het debuutalbum. Twee jaar later klinkt enkel nog in de verte de beat van de party.

Eerst lijkt er nog geen vuiltje aan de lucht. Take Me Back opent met een lekkere dansbeat, opgesmukt met een Chic-gitaartje en wat koebellen. We lijken weer vertrokken voor een toffe dansplaat van de jonge Duitse zanger-dj/-producer Roosevelt, die twee jaar geleden ook kon verleiden tot voorzichtige danspassen met de debuutplaat.

Maar de man, die naast zijn eigen werk ook voor remixes tekende van Chvrches, Glass Animals, Rhye en anderen, verlaat de verlichte tegels van de dansvloer al snel. Single Under The Sun liet het al vermoeden: wat volgt zijn niet de meest prikkelende elf nummers die dit jaar al op plaat zijn geperst, maar een reeks middelmatige popsongs die niet storen, maar ook niet doen opveren.

De plaat ontstond in Keulen, maar werd afgewerkt in L.A., waar ze werd gemixt door Chris Coady (Beach House, Grizzly Bear, Future Islands). Helaas blijft ze ook qua sfeer wat tussen die twee steden hangen: een beetje melancholisch, een beetje zonnig, maar vooral een beetje saai omdat ze te veel klinkt als zoveel releases in het genre.

De productie is foutloos en het is dapper dat Lauber niet blijft hangen bij zijn oude sound en probeert te evolueren, maar hij heeft nog werk. Illusions klinkt als de Pet Shop Boys zonder inspiratie en hij zal het wel zelf niet zo bedoeld hebben, maar als hij in Losing Touch zingt dat hij zijn touch kwijt is, kunnen wij dit enkel beamen.

Tot het middenstuk eraan komt. Daar toont het nu zevenentwintigjarige wonderkind wat hij in petto heeft. Pangea, start met betoverende, verminkte fluiten en weerkaatst de L.A.-zon op zijn blikkerende gitaar. En Lucia is eindelijk goed voor een gevoel van euforie.

Ook het traag slepende Better Days, dat klinkt als Vetiver op een lome beat, behoort tot de hoogtepunten van de plaat. Als we ooit een openingsdans nodig hebben, op een huwelijksjubileum moeten we ons deze herinneren.

Maar dan gaat het terug bergaf. Shadows heeft nog dezelfde sfeer als de veelbelovende opener, maar Last To Know en Forgive (ft. Washed Out) overtuigen al minder. Dit hebben we gewoon al te veel en beter gehoord. Met Getaway muist Roosevelt er vanonder, maar niet zonder toch nog één keer te schitteren.

En zo haalt deze plaat nog net de helft van de punten. Dat is helaas te weinig in een verzadigde popmarkt.