Ron Gallo - PEACEMEAL

New West Records

Met ‘PEACEMEAL’ is Ron Gallo toe aan zijn vierde album. Het blijkt een kleurrijk project dat weliswaar veel clichés aangrijpt, maar toch overeind weet te blijven.

De Amerikaanse Ron Gallo heeft de afgelopen jaren al behoorlijk tussen verschillende genres en invloeden gegrasduind. Sinds hij zijn solocarrière in gang trapte in 2014 schipperde hij in albums als ‘Stardust Birthday Party’ en ‘Heavy Meta’ van garagerock en blues naar punk en artrock. Zijn recentste worp, ‘PEACEMEAL’, blijkt een allegaartje van die klanken en klinkt opvallend ontspannen en zomers, al zijn er ook sporen van de coronacrisis ingeslopen.

Toch is ‘PEACEMEAL’ bovenal een popalbum. De eenvoudige, maar vooral catchy songteksten en bescheiden instrumentaaltjes, vaak met hilarische verhalen of liefdesanekdotes, vormen de rode draad doorheen de plaat. Gallo’s typerende gepraat – eerder dan gezang – zit dan ook perfect in deze zomerse klankenbubbel, met een zomers en ontspannen geheel als resultaat.

Vooral treffend aan ‘PEACEMEAL’ zijn de vliegensvlugge omslagen. Waar het album nog opent met de frisse, radioklare hit HIDE, gevolgd door het dromerige WUNDAY, wordt het plots wel erg serieus met PLEASE DON’T DIE (“Best case we both die at an old age, in the same place at the same time”). Dit lijkt wel een stuk uit 'Romeo & Juliet'. Meteen erna worden we plots weer meegesleurd in een r&b-/hiphop-achtige uiteenzetting met EASTER ISLAND.

Gallo’s minst glorieuze momenten zitten gecentraliseerd in het tweedelige intermezzo SATURDAY (PT. 1 & 2). Valse vriendschappen, saaie diners en de nood aan me-time (hij lijkt hier behoorlijk introvert) passeren er de revue, maar klinken gewoon slecht, ongemakkelijk en regelrecht bizar. Ook CANCELLED is, ondanks de uitdagende beat, maar een halfslachtig nummer. Gelukkig worden die wegwerpstukken gecompenseerd met ijzersterke tegenhangers als CAN WE STILL BE FRIENDS? (met dat heerlijk plakkerige refrein en de surfrockvibes) en A PLATE IN MY HONOR (een uitgesproken, zonovergoten verlangen naar sociaal contact).

Met ‘PEACEMEAL’ heeft Ron Gallo dus een uitstekende plaat neergezet die alles heeft voor de liefhebbers van zomerse bedroomindiepop. Echte verrassingen of vernieuwingen zijn er niet, maar soms is even teruggrijpen naar clichés ook leuk.