Roland & I H8 Camera - Two Days In August

W.E.R.F.

Improvisatie. Het blijft een woord waar nogal wat muziekliefhebbers bij verstijven. De onvoorspelbaarheid, die het principe net zo boeiend maakt, zorgt ervoor dat het een afschrikkingseffect heeft. Dat dat eigenlijk nergens voor nodig is, wordt met deze plaat opnieuw bewezen.

Tachtig staan er op de teller van Roland Van Campenhout, maar aan stoppen wordt nog bij lange niet gedacht. Dat hij daarvoor de nodige waardering krijgt, blijkt nog maar eens uit het feit dat Rudy Trouvé, de basis van I H8 Camera, maar wat graag met de oude bluesrakker in zee ging voor een volgend exploot van genoemd, steeds wisselend collectief. Deze plaat was trouwens lang niet de eerste kennismaking van de twee.

Op de 'Two Days In August' uit de titel verzamelden de twee protagonisten een keur aan muzikanten (Teuk Henri, Elko Blijweert, Hannes D'Hoine, Jeroen Stevens, Alain Rylant, Bjorn Eriksson, Tomas De Smet, Wouter Van Belle, Aarich Jespers, Buni Lenski, Sigrid Van Rosendaal, Gert Wyninckx) in de studio van Joris Caluwaerts, voor twee dagen van improvisatie. Elke dag gebeurde dat met andere muzikanten. Tien songs werden daaruit geboren.

Tien geluidscollages, waarover Roland levenservaring heen strooit. Of toch grotendeels, want de opener leidt je binnen in het imperium van I H8 Camera met een instrumental, gebouwd op de akoestische gitaar van Roland. After The Rain geeft eigenlijk meteen aan waaraan je je kan verwachten: prachtige, laidback akoestische muziek, aangevuld met precies de juiste accenten om het geheel echt te laten schitteren. (Trouwens, ook Instant is nog een instrumental.)

Die basis blijft in se behouden voor de rest van de songs op deze plaat. Grootste verschil is dat het gitaarwerk van Roland soms iets meer naar de achtergrond verschuift ten voordele van het werk van de band. Dat Van Campenhout in een krakend parlando en met de nodige humor (“I remember the nineties very well: I was rich and famous” - Travelling) over zijn leven vertelt, maakt het geheel nog authentieker. Hij doet dat dan in het Engels, Frans en Nederlands of een combinatie daarvan. Grootste uitzondering daarop is waarschijnlijk Too Old For That Shit, dat nog het dichtst aanleunt bij een klassieke song, doorspekt met een huilende viool. Een zinderende synthlijn draagt dit nummer, waarover Roland zijn broeiende lijnen tekst zingt: “The blues, it comes and goes / But still I'm not going anywhere”.

Elke song heeft zijn eigenheid. Zo gaat Roland in Entre Les Femmes ook min of meer zingen, terwijl de band rond hem heen cirkelt in fascinerende parabolen. Het geheel doet een beetje denken aan wat Ben Folds deed met William Shatner op 'Has Been', maar dan met originele teksten van Roland.

Dat de blues het leven van polyglot Roland beheerst, moest uiteraard ook uit deze songs spreken. Dat was haast onvermijdelijk. Meer nog, Roland verwoordt het op de hem eigen wijze in Concrete Slab, ondersteund door de band en zelf de gitaar kietelend. Het resultaat is bijzonder veelzeggend. Met krakende stem hoor je de bluesreus vertellen over wat hij in dat rijke leven allemaal heeft meegemaakt.

En zo gaat het maar door. De diversiteit, die tegelijk getuigt van een enorme samenhang, maakt van 'Two Days In August' een plaat, die je kan blijven draaien zonder dat ze gaat vervelen. En de improvisatie? Die bewees maar weer eens de waarde.