Roedelius & Story - 4 Hands

Erased Tapes Records

De piano is weer helemaal terug onder het predikaat “neoklassiek”. En de warme, melancholische klanken van pakweg Joep Beving of dichter bij huis Wouter Dewit beroeren velen. Getuige de massale streams op de verschillende netwerken. Niet geheel onterecht.

Roedelius onder deze noemer klasseren zou oneerbiedig lijken, aangezien hij één van de pioniers is van de zogeheten krautrock (het blijft een spuuglelijke term, maar u begrijpt waar we op doelen). Een fraaie zesentachtig is hij intussen, maar in 1968 debuteerde hij met koffiepercolators, feedback en zelfgemaakte bamboefluiten, was hij stichtend lid van Duitse legendes Cluster en Harmonia en was hij van grote invloed op de Berlijnperiode van Brian Eno (met wie hij regelmatig samenwerkte), David Bowie en Iggy Pop.

Maar op '4 Hands' buigt hij zich over de naakte essentie van een alleenstaande piano in samenwerking met de Amerikaanse componist Tim Story die ook al van begin jaren tachtig aan de ambientweg timmert en al eerder met Roedelius werkte. Opgenomen met één en dezelfde piano legde Hans-Joachim Roedelius de basis waarna Tim Story accenten toevoegde. Samen boetseerden ze behoedzaam de basiscomposities en werkten die verder uit. Door op dezelfde piano te werken werd de consistentie van klank en dynamiek tot in de perfectie benaderd zonder het oor te verliezen voor het emotionele aspect van de muziek. “Veertig jaar vriendschap sonisch vormgegeven”, zoals ze zelf aangeven.

De track die als single werd vooruitgeschoven, Spirit Clock, geeft perfect aan wat je van het album kan verwachten: het werk van vier handen aan een piano, een mechanisch instrument in de puurste emoties verklankt. Fascinerend hoe met bijna Spartaanse elementen zulke pakkende lappen muziek worden gefabriceerd. Atypisch is Crisscrossing omdat het als enige nummer licht percussief aanzet. Wonderlijk vast te stellen dat Oostenrijk al meer dan een halve eeuw nog steeds de relevantie van zijn muziek weet aan te tonen.

Elf statige stukken muziek die staan als een huis. Tergend intens in de eenvoud, schaamteloos melancholisch tot op het randje waar het pijn begint te doen, beklemmend minimalisme zoals we het graag horen, als het duister langzaam begint in te zetten. Prachtig muzikaal document!