Robin Trower - No More Worlds To Conquer
mascot label group
Zesenzeventig is hij en nog steeds aiming for the top! Voor Robin Trower is het een must dat welk nieuw album beter is dan het vorige. Naar eigen zeggen is nieuwe plaat 'No More Worlds To Conquer' dan ook het beste wat hij ooit gedaan heeft.
Toen hij op zeventienjarige leeftijd een eerste bandje begon, wist hij het al: dit is waar ik voor leef! Nu, bijna zestig jaar en een absurde collectie aan albums later, is het nog niet gedaan met de Britse gitarist. In het verleden was hij al de drijfveer achter Procol Harum, speelde hij stadions plat met hitplaat 'Bridge Of Sighs' en heeft hij deel uitgemaakt van verschillende supergroepen. Toch is de drive er nog steeds en blijft deze man doen waar hij goed in is: geweldige tracks componeren en die op een plaat drukken.
Voor 'No More Worlds To Conquer' heeft hij de hulp van een aantal maten ingeroepen. Chris Taggart is van Trowers laatste drie albums niet meer weg te slaan. Hoewel Trower zelf heeft geprobeerd heeft de zang op zich te nemen, heeft hij er toch voor gekozen die door te schuiven naar Richard Watts. Die zingt de teksten namelijk precies zoals de songschrijver ze voor zich zag. Met die soulvolle stem is hij de perfecte keuze voor deze plaat.
De eerste klanken die we horen in openingstrack Ball Of Fire komen uiteraard uit Trowers vertrouwde Fender. De ietwat rauwe en hese stem van Watts zet dan meteen de toon voor dit album. De langzaam golvende "wahs" in de titeltrack zorgen voor een mysterieuze vibe. Dat maakt hiervan de ideale track om met een whisky te reflecteren over de afgelopen dagen. Tijdens Deadly Kiss wordt die vibe nog even aangehouden. De sound is totaal verschillend van die van de voorganger: een enkele gitaarriff wordt de hele track lang herhaald. Na een (te) korte solo wordt de enigszins eentonige melodie gewoon weer herhaald.
Trower herpakt zich gelukkig met het sterke Losing You en Waiting For the Rain To Fall. Laatstgenoemde song is het pareltje van dit album: zowel de muziek als de zang zijn technisch hoogstaand. Laat dit nummer samen met de whisky inzinken en je wordt meer en meer in het album gezogen.
Met Cloud Across The Sun gaat het tempo plotseling omhoog. Het duurt even om uit de schemer van de vorige tracks te komen, maar eenmaal zover swingt deze heerlijk weg. Wellicht is het de whisky die ons net dat extra zetje geeft om de heupen los te gooien. Het album krijgt hoe dan ook een andere wending. De vergelijking met Hendrix is al eerder gevallen wat betreft Trowers gitaarspel. Het is juist die sound, die we terughoren in The Razor's Edge: de scheurende gitaar met het strakke ritmische drumwerk in de achtergrond.
Dit album laat ons alweer een ander facet van Trowers brede muziekkennis en -stijl kennen. Juist die diversiteit benadrukt het vakmanschap dat deze man gedurende zes decennia heeft vergaard. En het levert hem weer een plaat op om trots op te zijn.