Robert Reed - Variations On Themes By David Bedford
Tigermoth Records
Het werk van de in 2011 overleden Engelse componist David Bedford lijkt volledig naar het achterplan verdwenen. Ten onrechte, volgens Magenta-voorman Robert Reed. De Welshe multi-instrumentalist brengt op ‘Variations On Themes By David Bedford’ een intrigerende hommage aan de maestro. Reed is erin geslaagd een uitvoerige glimp te vangen van Bedfords eigenzinnige universum.
Dat progrocker Robert Reed hier gelinkt wordt aan de van oorsprong avant-gardistische toonkunstenaar Bedford, ligt eigenlijk voor de hand. Bedford heeft voor zijn – overigens erg toegankelijke – magnum opus ‘The Rime Of The Ancient Mariner’ (1975) samengewerkt met Mike Oldfield. Bovendien orkestreerde Bedford diens meesterwerk ‘Tubular Bells’. Anderzijds viel Reed onlangs op met zijn Sanctuary-project, dat de Welshman helemaal in de geest van Oldfields vroegste solowerken realiseerde. Ook in deze ‘Variations’ neemt Reed het leeuwendeel van de klanken voor zijn rekening, maar niettemin is het een echt groepswerk geworden.
Reed herinnert zich nog dat hij zich als tienjarig jochie inbeeldde de gitaarsolo te spelen uit Rio Grande, waarmee Oldfield destijds een spookachtig karakter aan de sfeer van het originele ‘Rime Of The Ancient Mariner’ toevoegde. Ook Reed speelt de gitaar hier als een griezelige reeks zenuwtrekken. Logisch: Bedford bedoelde dit stuk ooit als muziek bij het gelijknamige gedicht van Samuel Taylor Coleridge.
Dat verhaal gaat over een zeeman die een albatros neerschiet, waarvoor hij en zijn bemanning door hogere machten gestraft worden. De zeeman geraakt uiteindelijk in een halfdelirische toestand, maar, na het ontvangen van de absolutie, zwerft hij voortaan rusteloos de wereld rond om zijn verhaal te vertellen. In Reeds versie gaat zangeres Angharad Brinn in duet met de ARP-synthesizer (die de hogere machten vertolkt).
King Aeolus uit ‘The Odyssey’ (1976) klinkt eveneens bedwelmend mooi. ARP-synthesizer, gitaar en fluit (van Terry Oldfield, broer van) geven om beurten extra glans aan de heerschappij van de god der winden. Het was Aeolus die ervoor zorgde dat de Grieken niet konden uitvaren naar Troje. Van Bedfords progdebuut ‘Nurses Song With Elephants’ (1972) brengt Reed een variatie op de titelsong. En hij weet het bizarre surrealisme te vangen in een post-minimalistische benadering.
Het album wordt onder andere aangevuld met mixen van de hand van Tom Newman, die in The Manor-studio in Oxford ‘Tubular Bells’ produceerde, waarmee het Virgin-label van Richard Branson een vliegende start nam. Newman legt in deze mixen eigen klemtonen, zorgt voor een ruimtelijk geluidsbeeld, maar behoudt vooral de magie die Robert Reed er met al zijn studiotalent heeft weten in te leggen.
Waar die magie vandaan komt? Reed kon het niet beter gezegd krijgen: “I think that a lot of people considered David to be an avant-garde composer and very unmelodic, but I believe that these variations will show David’s ability to produce beautiful melodies using unconventional chords that result in a pure emotional connection.”