Robbie Robertson - Sinematic

Universal Music Group

Sinematic

Na de split van The Band heeft Robbie Robertson zich onledig gehouden met productiewerk (o.a. voor Neil Diamond), maakte hij veel filmscores (hij was zowat de huisleverancier van Martin Scorsese - zie bijvoorbeeld 'The Irishman'), schreef hij een interessante autobiografie ('Testimony') en was hij de laatste jaren ook nog bezig met de erfenis van The Band. Tussendoor maakte hij enkele soloplaten. Niet al te veel. Enige tijd geleden bracht hij zijn zesde in dertig jaar uit. Sommigen daarvan zijn briljant, sommigen matig of heel erg niche.

Van bij de eerste maten van I Hear You Paint Houses weet je meteen: daar is Robbie Robertson weer. Allerlei leuke geluidjes op de achtergrond en de wat hese (of is het zwoele) rasp van Robertson op de voorgrond. Het begin van een fluidum van dertien songs met hoogtes en laagtes. In het openingsnummer duetteert hij ook nog eens met een andere voice, die van Van Morrison. Een veelbelovende opener en dus gaan we nieuwsgierig verder.

Once Were Brothers is een verhaal over de Amerikaanse burgeroorlog en over verloren broederschap. “There'll be no revival”, zingt Robertson. Met wat goede wil kan men er ook de geschiedenis van The Band in lezen. Street Serenade, een stuk verder al op de plaat, is een sterke compositie met een uitgebreide outro met Robertsons gitaar in de hoofdrol.

Helemaal solo is ‘Sinematic’ niet. Robertson schreef wel alle nummers. Maar af en toe komt Howie B een handje toesteken en ook Glen Hansard en Laura Satterfield dragen op enkele nummers hun vocaal steentje bij.

Deze plaat is schitterend geproducet. Robertson heeft op dat gebied van niemand nog iets te leren, maar toch zit er een minpunt aan het album: niet alle melodieën zijn even sterk en af en toe dreigt zelfs een zekere monotonie. Die krijg je niet helemaal weggemoffeld met sublieme productietrucjes of bijdragen van de beste studiomuzikanten. Bij het wiegende Hardwired wordt het probleem nog opgevangen door de “programming” van Howie B, maar Let Love Reign of The Shadow leiden na een tijdje toch naar een moeilijk te onderdrukken geeuw.

Dat een man als Robertson, zelf begenadigd sologitarist en maker van enkele prachtige filmscores, enkele instrumentals zijn platen binnensmokkelt, mag ons niet verwonderen. Wondering Souls en Remembrance zijn kort, krachtig en geïnspireerd.

Wij zijn altijd blij met nieuw werk van Robbie Robertson, een huis van gewaarborgde kwaliteit, maar deze worp getuigt niet altijd van veel spontane creativiteit. En dan valt Robertson net iets te vaak terug op een weliswaar onmiskenbaar métier. ‘Sinematic’ zal als een wat moeilijkere wijn zeker nog rijpen bij verdere beluisteringen, maar wij zijn ooit al blijer geweest met een Robbie Robertson-plaat.

11 januari 2020
Frank Tubex