Rob Luft - Riser

Edition Records

De in London geboren jazzgitarist Rob Luft is nog maar drieëntwintig jaar oud, maar wat hij nu al laat horen klinkt veelbelovend. 

Op zeer jonge leeftijd weet de guitige, goedlachse jazzgitarist (die eerder de Kenny Wheeler Muziekprijs in ontvangst mocht nemen) zich al te omringen met een aantal ervaren namen uit de Britse jazzscene zoals de Schotse drummer Corrie Dick (Jasper Hoiby Fellow Creatures, Dinosaur, Laura Jurd) of tenorsaxofonist Joe Wright.

Luft beschouwt zich allereerst als een performer en dan pas als componist. Maar pas op de scène komen die zelfgepende composities tot leven. Zo voelt 'Riser' bijzonder warm en levendig aan. Neem bijvoorbeeld de drukke ritmes die opener Night Song inleiden. De nacht zit vol indrukken, want de groep rond Luft maakt gebruik van invloeden als Afrikaans geïnspireerde ritmes en grootsteedse drukte.

Als de drukte wat gaat liggen, wordt ruimte gemaakt voor meer poëtische jazz, zoals blijkt uit de mooie titeltrack. Ook hier wordt het ritmische sterk uitgespeeld, maar valt vooral op hoe vloeiend de groep hier de composities van Luft met veel aandacht voor detail en nuance verrijkt. Om maar te zeggen dat de hier gepresenteerde songs rijkelijk worden ingevuld.

De zwierige stijl van Luft is erg aangenaam om naar te luisteren. Je valt door de variatie van de ene verrassing in de andere. De kenmerkende, subtropische ritmewendingen staan garant voor het feestelijke karakter.

Het extraverte maakt gaandeweg ruimte voor subtiliteit in het prachtige, aan Bill Frisell verwante Slow Potion, dat traag maar trefzeker een heel ander facet van de getalenteerde Luft blootlegt; meer ruimte, maar ook meer atmosfeer. Ook Different Colours Of Silence moet het hebben van tragere, langzaam ontbolsterende jazz.

Shorty teert op een stapvoets ritme en bevat ook gospelachtige inbreng van Webb op de Hammond. Naar het einde toe wordt de sfeer dromerig (Blue, White And Dreaming). Afsluiten doen ze met een dik acht minuten durend We Are All Slowly Leaving, waarin het experiment uitgroeit tot een hoogtepunt dat vaag naar bands als Cinematic Orchestra en Portico Quartet verwijst.