Roadburg - Raise Cain
Keremos
Na een doortocht van ongeveer vijf jaar op bijna alle gerenommeerde beginnerspodia in België - Kunstbende, Play! festival Hasselt, Wablief op Pukkelpop, Humo's Rock Rally - bevestigt Roadburg met zijn debuutalbum 'Raise Cain' dat ze wel degelijk Belgiës next big thing zijn. De vijf creatieve Limburgse breinen trokken naar de tempelstudio's van producer Luuk Cox (Shameboy) in Malta. Frank Arkwright (Coldplay, Bloc Party) verzorgde de mastering. Een professionele combinatie die een verrassend resultaat oplevert.
Broers Arnout (drums) en Siegfried Smeets (saxofoon, vocals, bas), Arnaud Vandeputte (keys), Laurens Verhaeghe (synths, vocals) en Thibault Vaninbroekx (gitaar, vocals) maken al met hun eerste plaat duidelijk hoe goed ze het begrip progrock doorhebben. Het vijftal weet steeds de perfecte muzikale middelen te hanteren, die je doen vloeken van contentement.
Niet dat de nummers zo hyperoptimistisch en vrolijk zijn als we van Siegfried en Arnaud met The Galacticos gewend zijn. Opener Ferocious East laat bijvoorbeeld het tegendeel merken: trage ritmes, langgerekte noten, een synth die uit een oude horrorfilm blijkt te komen en een zang die je onmiddellijk bij de keel grijpt.
Frontman Siegfried heeft dan ook een uniek stemgeluid dat perfect rockt met zijn grommende baslijnen, een combinatie die knap uitgespeeld wordt in Sequences of Small Town Kings. Plaats daar nog enkele triestige gitaarakkoorden bij en je gaat mee sippe lippen trekken tijdens de droefgeestige momenten die heerlijk gerekt worden in Instant Flowers.
En toch vloeken we nog steeds van contentement, omdat Roadburg het erg subtiel weet aan te pakken en zo de evidente muzikale clichéstructuren, waar vele jonge bands in vervallen, uit de weg gaat. Zie bijvoorbeeld afsluiter Dead Man's Call. Het album sterft en verdwijnt hiermee letterlijk in een mooie duisternis.
Op bepaalde momenten vraag je jezelf af waar de refreinen nu eigenlijk zitten. Maar achteraf besef je dat ze er toch in geslaagd zijn om het erg goed in je hoofd in te planten, zoals na Heaven's Trash, dat trouwens net zoals Plenty Of Peace een impressionant en explosief einde geniet.
Met 'Raise Cain' zet Roadburg een eerste grote stap in een volwassen muziekcarrière. Ze bespelen werkelijk alle zijstraatjes van hun genre en brengen met die variatie een meer dan voldoeninggevend en interessant album op de markt. Vergeet de woorden "Turn The Radio Off" en draai de volumeknop gewoon zes keer hoger wanneer Roadburg door jouw boxen weerklinkt. Het is de moeite waard.