Riverside - ID.Entity
InsideOut Music
In het begin van het nieuwe millennium blies de Poolse groep Riverside een frisse wind door de muffe progressieve zitkamer. De eerste platen waren niet minder dan sensationeel. Het vroegtijdige overlijden van gitarist Piotr Grudziński in 2016 leek de band met moeite te overleven. Het vroegere niveau werd niet altijd meer gehaald. Maakt de nieuwe worp ‘ID.Entity’ een einde aan de twijfels?
Grudziński was de man van de epische, bevlogen gitaarsolo’s. Opvolger Maciej Meller krijgt op ‘ID.Entity’ minder ruimte. Opener Friend Or Foe lijkt Riverside zelfs in de richting van de synthpop te duwen. Mariusz Duda moet de dikke teen buiten gestoken hebben en gevoeld hebben dat de jaren tachtig terug zijn. Niet iedere fan van de band zal dit kunnen smaken, maar wij vinden deze kruising tussen Depeche Mode en A-Ha op zijn minst aardig. Het is catchy en mooi opgebouwd, en toch met een onmiskenbare eigen stempel. Duda’s stem klinkt als goud. Toetsenist Michał Łapaj slaat de vleugels uit, en niet enkel in dit nummer.
Daarna zit de groep weer op vertrouwd terrein. Vocaal keert men in Landmine Blast terug naar de grandioze epic Second Life Syndrome. Het instrumentale middenstuk stuurt de band in het vaarwater van de folkrock. Big Tech Brother opent dan weer als een bigband op oude synthesizers, maar vooral in het slot laait het oude vuur op. In Post-Truth wordt die lijn lekker doorgetrokken. Eindelijk krijgt Meller zijn gitaarsolo. Ook leuk gedaan: de song eindigt in crescendo en breekt dan plots af in een pianocoda.
Met The Place Where I Belong heeft de groep een suite geschreven, de eerste in tien jaar voorbij de tienminutengrens. Pompende baslijnen, bluesgitaren en hammond trekken een muur op zoals Pink Floyd er ooit wist te zetten. Memorabel is de compositie echter niet. Wel uitstekend is I’m Done With You, opgebouwd rond stijgende melodielijnen en een fel uithalende Duda. In het afsluitende Self-Aware gaat de band vele kanten uit, van spacerock tot zelfs reggae, alsof ze hommage willen brengen aan de muzikale voorbeelden. Zo eindigt het album full circle met opnieuw invloeden uit de jaren zeventig en tachtig. Fraai uitgevoerd, dit slotnummer, maar het is bezwaarlijk een meesterwerk te noemen.
Hoe dan ook bewijst ‘ID.Entity’ dat de creatieve sappen niet opgesoupeerd zijn. De band grijpt zelfs voor haar doen nieuwe aanknopingspunten aan. De muziek is zoals het artwork: kleurrijk door een divers palet. Dit achtste album vergt eventjes tijd om erin te komen, haalt slechts af en toe het oude niveau, maar garandeert wel luisterplezier op hoog niveau.