Riptunes - Ready For The Revolution

Starman Records

Luc Dufourmont kennen we van de legendarische cultband Ugly Papas, IDIOTS, Two Russian Cowboys, maar sinds twee jaar ook als “de Nick Staples van Vlaanderen”.

Voor wie deze introductie niet vat: de sound van Riptunes riep meteen vergelijkingen op met Nick Cave en Stuart Staples. Hoe terecht dat is, ontdek je meteen op opener The Woman With The A Face Of Iron, waarin Dufourmont zijn gekwelde stem neerlegt op een bedje van cello (Frans Grapperhaus), zachte akoestische gitaaraanslagen en de geborstelde drums van Ruben Vanhoutte.

Eerder kon u al single Cake beluisteren, een samenwerking met die andere mooie bariton, James De Graef (Loverman). Dat nummer was door de sprankelende gitaarlijn wel lichter verteerbaar dan de opener van deze plaat. Hij lag ook meer in het verlengde van June, de lieflijke eerste single met achtergrondzang van Agnes Fabiola die eigenlijk aan de oorsprong lag van de band (zie hier), maar toch dat debuut niet haalde.

Op die eerste plaat had elk nummer de naam van een vrouw of een meisje, en dus had het wel gepast. June moest echter wachten tot album twee, net als Rose, nochtans ook een straf nummer met een prachtige gitaarmelodie, mooie harmoniezang en parelend toetsenwerk van Gunter Callewaert.

Dufourmont zou echter geen Ugly Papa zijn geweest zonder een vloek hier en daar, en dus slaakt hij na twee nummers al een diepe “God Damn” in het gelijknamige nummer. Dat klinkt alsof Cave een nummer van Tom Waits covert, en keert even terug naar de mood van de opener. Niet voor lang echter, want met Sur Les Rives volgt zowaar een lentefris instrumentaal nummer.

Curtains draagt dan weer die Cave-stempel. Toch zit er door de lapsteel ook een folky feel in dat aansluit bij Cake en ook wel een beetje bij het tweede instrumentaaltje (Rensiwez), al wisselt de band daar een paar keer van steunbeen. Als de gitaar de boventoon voert, is de sfeer heel anders dan wanneer de cello en de piano overnemen.

Wel mooi in evenwicht is het trage walsje Fig Tree dat even optrekt bij de start, maar al na enkele seconden gesust wordt door een streep accordeon en meer dan vier minuten de tijd krijgt om zich te ontvouwen. Dit is zo’n nummer waarbij je zelfs met je besnorde tante zou willen walsen onder een bleke volle maan.

Met Song For Dave wordt “de moeilijke tweede” van Riptunes wondermooi afgerond. Elke muzikant krijgt nog eens een moment in de spotlights en de climax, waar minutenlang naar toegewerkt wordt, mag er ook zijn. Was Fig Tree nog een voorzichtig walsje, dan wordt hier rondgetold tot je sterretjes ziet.

“Shall we meet again?” vroeg Dufourmont tien nummers eerder. “Als je zo verder doet, zeker wel!” is ons antwoord.