Ride - Weather Diaries

Wichita Recordings

Mensen die beweren dat vroeger alles beter was, kunnen met een gerust geweten op pensioen. Met de release van Weather Diaries flitst Ride 'vroeger' namelijk gewoon naar de eenentwintigste eeuw. Beweren dat hun eerste album in eenentwintig jaar het beste is dat ze ooit maakten, zou een paar bruggen te ver zijn, maar het is zeker geen saaie, overbodige comebackplaat geworden.

Weather Diaries

Na nieuw werk van Lush en Slowdive konden de shoegaze-epigonen uit Oxford niet achterblijven. Na een aantal erg gesmaakte reünie-optredens, doken vorig jaar ook Mark Gardener en co. opnieuw de studio in, met Erol Alkan achter de knoppen. Het album ademt ontegensprekelijk Ride. Zonder bewust naar hun erfenis uit de jaren negentig terug te grijpen, horen we raakpunten met elk van hun vorige albums (en met de intrinsieke kwaliteit en relevantie van die albums...).

Opener Lannoy Point bouwt lekker op en bevat alle elementen van de meer poppy Ride-sound maar kun je bezwaarlijk een beklijvend startschot noemen. De song is eerder te beschouwen als een lange aanloop naar vier minuten perfecte indiepop die erop volgt. Charm Assault werd in maart als voorproefje losgelaten en bevestigt ook op "Weather Diaries" zijn status als instant oorworm. Een heerlijke song die ook live een bommetje in de set moet worden (ongetwijfeld inclusief overjaarse moshpit vlak voor het podium). Jammer dat All I Want daarna de roes doet inzakken. De hand van producer Erol Alkan stuurt het nummer nergens heen totdat de band in de laatste minuut (letterlijk) de pedalen terugvindt. De song bevat nochtans een paar niet mis te verstane (en voor shoegazers ongebruikelijke) politieke statements. Theresa May mag het voluit ontgelden ("Strange people on the rise, one day they're gonna come for you, it's not a pretty picture, this is 1932").

Een zweverig rustpunt vinden we bij Home Is The Feeling, misschien iets té rustig want de song kabbelt voorbij zonder zich in ons nekvel vast te haken. Dat geldt eigenlijk evenzeer voor titeltrack Weather Diaries. Rocket Silver Symphony flirt dan weer met elektronica, een mooie Spielerei met hier en daar een krautgroove, maar ook niet meer dan dat.

Lateral Alice en Cali zijn heerlijke indiepop flashbacks naar de nineties (4AD! Creation Records!) waarna de korte soundscape Integration Tape opwarmt voor Impermanence, misschien wel de meest a-typische Ride song van het album. Een bevreemdend, soms theatraal nummer dat sommigen het hoogtepunt van het album zullen vinden en anderen vlug zullen wegzappen (wij zijn er nog niet uit tot welk kamp we behoren). Impermanence lijkt de epiloog van het album, maar de echte afsluiter White Sands mag het eerste avontuur van Ride sinds 1996 lang uitgesponnen en lijzig afronden. Zuinige erupties en rustig uitdeinend tot de song uiteindelijk onopvallend stilvalt.

Of Ride met deze plaat een nieuw publiek kan aanboren, betwijfelen we. Maar stilaan grijzende fans van hun ouder werk zullen best wel genieten van deze elf nieuwe songs. Als wij over vijf jaar zin hebben in een Ride plaatje, is de kans klein dat we spontaan naar "Weather Diaries" zullen grijpen, maar desalniettemin bevat het album een aantal sterke songs die we zeker eens live willen horen. Oktober brengt ons al concerten van Sigur Rós, Slowdive, Mogwai en Godspeed; Ride kan daar ook nog net tussen, toch?

15 juni 2017
Christophe Demunter