Ride - This Is Not A Safe Place
Wichita Recordings
"A future love can never fail", zingen de heren van Ride in Future Love, een ode aan allesoverheersende verliefdheid die geen ruimte laat voor rationaliteit. Alles is perfect en gebreken zijn onbestaande. Zo’n gevoelens koesterden wij ook ooit voor Ride, maar zoals dat gaat in de liefde, leer je alle aspecten van de ander appreciëren en minder appreciëren. Maar toch ben je blij als de ander je na eenendertig jaar nog steeds kan verrassen.
Openingstrack R.I.D.E. is meteen veen verrassing en een dikke middelvinger naar iedereen die vooroordelen koestert over de band. Het is een op testosteron en onzin drijvende intro van drie minuten met een hoofdrol voor een smachtende vrouwenstem. Hoe leuk we het nummer ook vinden, de plaat begint voor ons pas echt bij Future Love. Akoestische gitaren en een zwevende, maar uiterst melodieuze riff, zo hebben we Ride het liefst. Wanneer de heren de monotone samenzang bovenhalen, vallen we helemaal in katzwijm.
Repetition begint met een springerige synth en krijgt al snel gezelschap van een snerpende gitaar. Voor hen, die angstvallig proberen vast te houden aan het verleden, heeft de band een niet mis te verstane boodschap: “It's funny, people hate you to change / They want you just to repeat and stay the same / Even though repetition is a form of change”. Panta rhei klonk nog nooit zo dansbaar. Killswitch is dan weer het exact tegenovergestelde. Een razende wervelwind van nog geen drie minuten, die op zich wel leuk is, maar de sfeer al een beetje breekt.
Wat Clouds Of Saint Marie betreft zitten we nog met gemengde gevoelens. Is het nummer nu buitensporig cheesy of is het gewoon een catchy shoegazepopsong? Volgens het gezegde is de vraag stellen ze beantwoorden, maar daar zijn wij niet zo zeker van. Fifteen Minutes schenkt meteen klare wijn en out zich als rechttoe rechtaan rocksong. De dissonant klinkende akkoorden en de uitbarstingen tonen hoe de geest van Sonic Youth nog steeds leeft in 2019.
Van Sonic Youth is op Jump Jet geen sprake meer. We blijven in dezelfde tijdsperiode, maar richten ons naar een ander spectrum van eightiesmuziek; denk U2 en Simple Minds op het hoogtepunt. Pompende bas, meeslepend refrein en een gitarist die enkele delaypedalen heeft gekocht. Het optimisme van Jump Jet maakt al snel plaats voor de radeloosheid die End Game kenmerkt, want een album opbouwen is niet de sterkste kant van Ride. Aanvankelijk lijkt het een kalm nummer over verlies te zijn, maar al snel volgt een golf van verontwaardiging en distortion.
We zijn geen fans van clichés, maar helaas moeten we er toch aan toegeven. Ride bewaarde met het bijna negen minuten durende In This Room het beste voor het laatst. De sfeer, die de dieptrieste synthlijn neerzet, maakt meteen duidelijk dat het hier om een pareltje gaat. Subtiel komen drums, gitaar en zang hun zegje doen in het verhaal. Er zijn weinig bands die zo laat in de carrière hun beste nummer schrijven, maar Ride heeft het hem verdorie geflikt.
Na vijftig minuten zit ‘This Is Not A Safe Place’ er al weer op en blijven we toch met gemengde gevoelens achter. De combinatie van popsongs, shoegaze en stevigere nummers laat te wensen over, waardoor we nooit echt in de flow raken. Maar onze onvoorwaardelijke liefde voor Ride maakt veel goed. En misschien moeten we dit album niet zien als een aanvulling op de discografie maar op de setlist. Want we durven er de handen voor in het vuur steken dat er enkele live bommetjes bijzitten.
Wie die bommen zelf wil ervaren kan op 29 januari naar TRIX. Tickets zijn nog steeds beschikbaar.