Richard Thompson - Ship To Shore

New West Records

Misschien ligt het aan ons, maar de laatste paar platen van Richard Thompson raakten ons niet echt. Niet dat ze van mindere kwaliteit waren – heeft hij er ooit zo één gemaakt? – maar de connectie was er niet echt. En dan is er plots 'Ship To Shore' en weten we weer helemaal waarom we zo gefascineerd worden door de man.

 

Op de hoes van de plaat zitten er twee zeemeeuwen op het windjack van Richard Thompson. Het deed ons denken aan dat duiveltje en engeltje die in cartoons wel eens worden voorgesteld als “het kwaad” en “het goed” die de protagonist elk raad geven, waardoor die heen en weer wordt geslingerd tussen de twee uiteinden. In aanloop naar deze plaat werd al aangegeven dat Thompson de uiteinden van de muzikale keuzes, die hij in zijn lange carrière maakte, opzoekt op deze plaat. En eigenlijk klopt dat wel.

Er is een nummer als The Old Pack Mule, dat de folk vertegenwoordigt. Oh jawel, er is nog steeds dat typische Thompson-gitaarspel, maar daartegenover staat de vedel, de samenzang in de strofes en het percussieve, waarvan de song doordrongen is. Een liedje als The Day That I Give In zit dan weer eerder verankerd in het latere, meer popgerichte werk van de man.

Maar wat geldt voor zowat alle tracks van deze wonderlijke plaat is dat de teksten zo raak zijn. De aanklacht tegen de oorlog die onverhuld wordt uitgebracht in de vorm van The Fear Never Leaves You is pijnlijk actueel. Het lijkt maar niet door te dringen tot de mensheid dat oorlog niets oplost, enkel de problemen vergroot, vooral in de microkosmos van wie het heeft meegemaakt. Maar Thompson velt geen oordeel. Hij vertelt gewoon. Het gevoel zit verstopt in de song. En dat is nog maar één voorbeeld.

Opener Freeze voerde ons terug naar de tijden van 'Mirror Blue'. Het drumwerk, de achtergrondzang van echtgenote Zara Philips (ook kleinzoon Zak Hobbs werd al opgetrommeld voor de live shows), maar eerst en vooral dat magistrale gitaarwerk grijpen je meteen bij de kraag om je eigenlijk niet meer los te laten.

Nog zo'n pareltje is Singapore Sadie, deze keer opnieuw meer te zoeken in de folksfeer. En uiteraard mag humor niet ontbreken in de liedjes, maar die humor is eerder van het soort die je doet glim- eerder dan schaterlachen. “But her love is a mystical thing / I swear I hear choirs celestial sing”, doet in elk geval onze ogen blinken.

Het moge duidelijk zijn: Richard Thompson is terug van nooit weggeweest. Met 'Ship To Shore' prijkt hij weer helemaal bovenaan de eindelijk-nog-eens-te-zien-lijst. En wij weten eigenlijk nu al dat dat weer een verademing zal zijn.