RG Lowe - Slow Time

Western Vinyl

Even liet Rob Lowe Balmorhea voor wat het was om zijn soloalbum 'Slow Time' aan het publiek te presenteren. Verrassend genoeg staat die boordevol sexy r&b.

Meer dan een decennium al maakt Lowe deel uit van het instrumentale ensemble Balmorhea. Die band staat even op pauze na de dood van drummer Mike Bell (ook nog in Lymbyc System). Dat verhinderde Rob Griffin Lowe niet om in alle stilte aan zijn solodebuut te werken.

Op het in Philadelphia door Jeff Ziegler (Kurt Vile, The War On Drugs) opgenomen 'Slow Time' verlaat Lowe het pad van de instrumentale postrock, die hij met Balmorhea bezigde, voor catchy pophooks, aangelengd met sluwe rhythm and blues.

Inspiratiebronnen zijn onder meer de Paul Simon van Graceland', de Fleetwood Mac van 'Rumours', Stevie Wonder, Dire Straits en Prince. Allemaal klassieke popinvloeden, maar Lowe luistert ook naar D'Angelo en Daft Punk evenals Nina Simone en Marvin Gaye om maar wat te noemen.

De in Austin, Texas wonende Lowe kiest hier voor opgewekte pop met soms moody kantjes. Belangrijk was de toegankelijkheid ervan. Ongeacht je voorkennis of smaak komt deze reeks prachtige en rijk gelaagde popsongs heerlijk binnen. De release zelf is een belangrijk gegeven voor de muzikant die meer dan drie jaar schaafde aan dit eindresultaat. Finaal is er eigenlijk geen echt verschil met zijn werk bij Balmorhea, zo merkt hij op. Al geeft hij grif toe dat hij op 'Slow Time' wel degelijk handig gebruik maakt van allerhande popconventies.

In de negen songs die Lowe op 'Slow Time' aanbiedt, zit een rijke variatie aan pop. Soms klinkt die suikerzoet als een fraai huwelijk tussen pop en r&b (opener A Dream A Lie is onmiskenbaar beïnvloed door Marvin Gaye), op andere momenten, zoals in het knappe, naar Talk Talk neigende Walk Away komt Lowe naar voren als een geroutineerde songwriter, die weet wat er in de wereld te koop is. Met dergelijke songs beklemtoont hij zijn gevoel voor aantrekkelijke en goed in het oor liggende poprock en zijn ambacht als songschrijver.

We kennen genoeg muzikanten, die een lichaamsdeel veil zouden hebben voor de songs die Lowe hier op 'Slow Time' verzamelt. Het broeierige Bluff is bijvoorbeeld een song die in zijn intro wat verwijst naar de tachtiger jaren Springsteen, maar daarna bijzonder fraai openbloeit. Met elke speelbeurt wordt dit album beter en beter en geeft het meer van zijn geheimen prijs. De pop wordt aangelengd met disco (Chic, Texas) in Cover You. Zo af en toe steekt Lowe trouwens ook een beetje de draak met zijn bagage aan invloeden. Denk maar aan het Prince-achtige gilletje dat Spring The Lock inleidt.

Goed ook dat RG Lowe het album structureert. Het rustige Building krijgt de eer om het tweede luik in te leiden, waarin vooral op sfeer wordt ingezet (State Of Play). Het tempo zakt, maar dan nog valt er veel te beleven. Het vaag naar Elbow knikkende Love In The Garden groeit zo zelfs uit tot één van onze favorieten. De titeltrack besluit dan met een naar Bon Iver en Prince neigende gospelfeel dit prima album.