Reuter Motzer Grohowski - Bleed
Moonjune Records
De eerste muzikale ontmoeting tussen Markus Reuter (Touch Guitar), Tim Motzer (gitaren en elektronica) en Kenny Grohowski (drums) vond plaats in augustus 2019 op het podium van het ShapeShifter Lab in Brooklyn, New York. Leonardo Pavkovic was zo enthousiast dat de registratie als ‘Shapeshifters’ op het MoonJune-label verscheen. Een nieuwe date met het drietal stond in de sterren geschreven. ‘Bleed’ is hiervan het bloedstollende verslag.
Artiesten komen doorgaans vermoeid terug van het touren. Maar niet Reuter, Motzer en Grohowski. De gigs met Stick Men (Reuter met Motzer als voorprogramma) en Imperial Triumphant (Grohowski) hadden de batterijen opgeladen zodat Pavkovic alleen maar een opnamesessie moest regelen in Hudson Valley in New York State. Het trio koos voor een cirkelvormige opstelling, nam initieel zes uur op en overdubde Fender Rhodes, Mellotron en Hammond B3. Geheel geïmproviseerde instant-composities dus.
De connectie tussen Reuter en Motzer gaat terug tot 2008. Ze creëren muziek uit improvisatie en vonden in Grohowski een drummer die hier volledig in meegaat. Het drietal omschrijft het proces alsof niet zij de muziek vinden, maar de muziek hen. De musici zijn de mediatoren waarlangs de muziek met de luisteraar communiceert. De verschillende gitaren en elektronica brengen alle een aparte vibe in het samenspel, de drums geven de tracks de aandrijvingskracht en de ritmische inventiviteit die ze nodig hebben.
Het titelnummer kan tellen als openingsoffensief. Een aanslag op de zintuigen. De killertrack van een driekoppig monster. Cerberus die aan de poort van de onderwereld een slachting aanricht. Grohowski slaat gecontroleerd wild om zich heen. Na het slaan komt het zalven, al is dat deels maar schijn: Causatum begint ingehouden als een slapende vulkaan; de spanningsboog zwelt aan onder een verzengende zon. Tot een uitbarsting komt het niet. Denk aan King Crimsons The Sheltering Sky.
Sibylline klinkt profetisch en mysterieus als de titel. Muziek wordt hier oosterse meditatie. Monolith is inderdaad op het eerste gehoor een massieve rots van ongedifferentieerd geluid, maar superieur samenspel vermijdt rigide uniformiteit. Oracle Chamber is genoemd naar de ondergrondse kamers van prehistorische necropolen waar niches in de muren de akoestiek manipuleren door amplificatie en echovorming. Het trio graaft diep naar deze zogeheten archeologie van sound. Het klinkt verbazingwekkend.
In Impenetrable roept het drietal een gecontroleerde chaos op. Tegendraads wordt een doel op zich. Niet voor de luisteraar met een zwak hart. De instrumentale storm bedaart enigszins in Free In The Now dat zich rond een reeks gitaarclusters wikkelt. Maar het meest bevreemdende is voor het slot bewaard. Externalities Of The Truest Universality (sic) onttrekt zich gedurende acht minuten aan de aardse zwaartekracht en presenteert zich als een spirituele verheffing voor de nieuwe mens.
De luisteraar van dit album zal zich achteraf ook vernieuwd voelen. Dit is muziek die al je zintuigen weer op scherp stelt. Hoeveel albums slagen daar ooit in? De kans om deze band ook live aan het werk te zien, is sinds het optreden op het Amerikaanse ProgStock in oktober 2022 overigens flink gestegen.