Rejjie Snow - Dear Annie

BMG Rights Management

Met kapotte vingers en uitgedroogde lippen zitten we achter de laptop. En toch hebben we een glimlach van oor tot oor. Daarvoor zijn wij dank verschuldigd aan Rejjie Snow. Hij schotelde een parel van een plaat voor, die buitengewoon verwarmend blijkt in deze ijskoude tijden.

Hij lijkt wel de zoon van Tyler, The Creator. En dan hebben we het natuurlijk niet over het uiterlijk (al zijn ze allebei zwart). Nee, we hebben het over de stijl: warme, zonnige hiphop die doortrokken is van een diepe, brommende stem. Met zulke tropische klanken zou je bijna vergeten dat Rejjie Snow uit het koude en vooral natte Ierland komt.

Maar hoe onschuldig Ieren ook lijken, Rejjie is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Vierentwintig is hij nog maar. En toch heeft hij al heel wat op zijn kerfstok. Zo wist hij met debuut-ep ‘Rejovich’ in 2013 al zwaargewichten als Kanye West en J Cole opzij te knallen en de charts te domineren. Twee nummers, 1992 en Lost In Empathy, passeerden zelfs (gemakkelijk) de kaap van een miljoen YouTube-views. Niet slecht, hé?

Maar goed, terug naar ‘Dear Annie’. Alex Anyaegbunam, want dat is zijn echte naam, zet misschien geen perfecte plaat neer, maar toont wel over tonnen lef en goede smaak te beschikken. Geen beukmuziek of moshpitmateriaal op deze plaat, wel drijvende melodieën en zachtaardige oldskool beats. Misschien hinkt hij te veel achter zijn idolen aan en steekt hij iets te weinig melodische variatie in de plaat (een handvol samples, een funky groove en een eenvoudige keyboardmelodie is zo ongeveer waar heel de plaat op is gebouwd), maar verdorie, hij durft ook out of the box te denken. Mon Amour experimenteert met vocale samples en frisse fluitmelodieën, Bye Polar lijkt wel uit twee verschillende nummers te bestaan, Charlie Brown is hella funky en in Rainboy waagt Snow zich nota bene aan paradijselijke samenzang. De meer gematigde tracks zoals The Ends en Room 27 nemen we er dan maar wat graag bij.

Hoewel Snow zich melodisch gezien regelmatig waagt aan een experimenteel tripje, is dat inhoudelijk niet echt het geval. Op ‘Dear Annie’ profileert hij zich vooral als overromantische hiphopper die, behalve wat liefdesplaatjes, maar weinig inhoud toevoegt aan het album. Maar ach, het past perfect in het idyllische, paradijselijke plaatje dat je voor ogen komt drijven, wanneer je op play duwt. Dus wij klagen niet. Summer is coming!