Refused - Freedom

Epitaph Records

Er kan nogal wat gebeuren in zeventien jaar. Of ook niet. Want Refused mag dan wel bijna twee decennia niks van zich laten horen hebben, ze zijn het duidelijk nog niet verleerd.

Hoewel, niks laten horen is misschien iets te sterk uitgedrukt. Want er waren nog die concerten in 2012, na het onverwachte succes op het Coachella-festival. Maar nieuwe muziek is er sinds 'The Shape Of Punk To Come' niet meer gekomen. En dan is er plots 'Freedom', een plaat waar elke rechtgeaarde punkliefhebber van gaat kwijlen. Want fucking hell, ze kunnen het nog!

"Nothing has changed", krijst zanger Dennis Lyxzén in opener Elektra. En geen levend wezen, dat hem zal tegenspreken. Dat geldt trouwens niet alleen voor de muziek. Ook in de wereld an sich - iets wat deze Zweedse heren altijd al bezighield - is er in die tijd weinig veranderd, want "Fear and hate keep us in line", wordt er gekermd in Dawkins Christ. De wereld in een notendop.

Ook België komt er niet zo fris uit trouwens. In Françafrique, dat staat voor de verhouding tussen Frankrijk en zijn kolonies, krijgt ons land een veeg uit de pan. Want wat er in Congo gebeurde, was pure genocide, dixit Refused. En halen wij, het westen, niet nog steeds alle grondstoffen uit Afrika zonder de minste rekening te houden met de lokale bevolking?

Ook muzikaal is er niet zo veel nieuws onder de zon. Niet dat deze plaat een kopie is van vroeger werk. Hier wordt doorgeramd, waar dat op 'The Shape...' niet altijd het geval was. Maar de heren gaven in interviews al aan dat ze voor deze plaat het verstand op nul hadden gezet en van daaruit waren begonnen. De riffs zijn in elk geval om van te smullen. Er wordt gemusiceerd vanuit de buik.

Van het eerste deel van de plaat waren wij eigenlijk meteen weg. De spelvreugde knalt uit de boxen en de songs houden je steeds op het puntje van je stoel. Alsof ze nooit zijn weg geweest. In het tweede deel, vanaf Thought Is Blood, wordt het iets moeilijker om bij de les te blijven, maar dan nog is dit veel beter dan zomaar doorsnee. Laat ons gewoon stellen dat de riffs iets minder memorabel zijn.

Toch blijft een song als 366 overeind vanwege de kracht, die ervan uitgaat. Gitaren zijn lekker tegendraads en de rest van de band weet dat perfect in te pakken. Dan hoor je ons verdorie niet klagen.

Je mag wel stellen dat Refused terug is. En dat het ons niet kan schelen hoe lang dit feestje gaat duren. Maar zo lang het duurt, zullen wij ervan genieten. Dus wij weten al waarheen op 3 december.