Real Estate - In Mind

Caroline Records

Je kan er maar beter op tijd bij zijn met die soundtrack voor de zomer van 2017, moet Real Estate gedacht hebben en ze dropten hun nieuwe album in onze bus.

In Mind

Het is hun vierde, maar ook dit keer lijkt er op het eerste gehoor niets veranderd. Een plaat van Real Estate ruikt nog altijd naar een zonovergoten randstad van New York, waar de sprinklers het gemillimeterde gras frisgroen houden en de eigenaar ondertussen onder zijn strooien hoedje in slaap dommelt in zijn hangmat. Alleen zijn de jongens van Real Estate niet meer diegenen die verveeld rondhangen in de buurt, maar de papa’s in de hangmat.

Sinds de naamloze debuutplaat uit 2009 grossiert het vijftal in kabbelende liedjes die zwanger zijn van onschuldige, sprankelende gitaren en zoete, melancholische harmoniezang. Het vorige album ‘Atlas’ was het meest succesvol; dus waarom zou de band een bocht nemen? Dat ze ondertussen geklasseerd werden door de haters als een saaie band, die altijd hetzelfde trucje uit de mouwen schudt, zal hen worst wezen.

Matt Mondanile, stichtend lid en gitarist van de band had er wel genoeg van. Hij verliet de band in mei vorig jaar om zich op Ducktails te focussen, maar de overgebleven drie, hesen gewoon livetoetsenist Matt Kallman en vriend aan huis, gitarist Julian Lynch, aan boord en gingen verder op het ingeslagen pad. Er viel immers wel wat te vertellen: verschillende bandleden werden vader en frontman Martin Courtney en bassist Alex Bleeker verhuisden, de ene wat dieper de staat New York in, de tweede zelfs helemaal naar sunny Californië.

Die verandering van lucht, line-up en ouderlijke status zorgden er voor dat de band toch niet van de sporen gleed. Meer nog: een Real Estate in transitie lijkt steviger te staan dan ooit. De muzikale taal mag dan wel grotendeels identiek zijn aan die van ‘Atlas’, ‘In Mind’ is zeker geen mindere plaat. Opener (en eerste single) Darling bleek net zo mooi te zijn als klassiekers Talking Backwards en Had To Hear, en ook nieuwste single Stained Glass, die een lichte barokke toets meekreeg, is weer een heerlijk krentje in de droompoppap.

Echte fans merken wel een accentverschuiving. Meteen  van bij de opener treden de synths meer voor het voetlicht. Iets wat ze ook doen in bijvoorbeeld Time en het aan Streets Of Our Town  van Go Betweens herinnerende Holding Patterns. Maar het is toch nog altijd de heldere twang van de gitaren die overheerst. Luister maar naar het meer uptempo Diamond Eye of het indringende Serve The Song.

Het enige nummer, dat er echt uitspringt, is de slottrack Saturday. Die opent met een tedere piano, die pas na een tijd gezelschap krijgt van wat voorzichtige percussie en een lieflijke gitaar. Na anderhalve minuut wordt het tempo plots omhoog gejaagd om uiteindelijk uit te hijgen als een jagend orgeltje. Van een orgelpunt gesproken.

‘In Mind’ is het soort plaat dat haaks staat op het jachtige leven van tegenwoordig en alleen daarom al aan te raden voor iedereen. Die geweldige songs nemen we er graag bij.

17 maart 2017
Marc Alenus