Ray Lamontagne - Ouroboros

RCA Records

“Waar is de schuchtere singer-songwriter in Ray Lamontagne naartoe?”, zuchtten de fans twee jaar geleden bij het verschijnen van ‘Supernova’. Wel, hij leeft nog... in zijn herinneringen die hij nu op plaat vastlegde.

Onze eigen eerste kennismaking met Lamontagne dateert uit 2006 toen we het compilatiealbum ‘Modern Folk’ oplegden en plots getroffen werden door een jongeman met een Demis Roussos-achtige stem, die het mooie Hold You In My Arms bracht. Het bleek een track uit diens debuutplaat van twee jaar daarvoor. Sindsdien waren we fan.

En toen kwam ‘Supernova’, het door Dan Auerbach geproduceerde album waarop Lamontagne zichzelf opnieuw uitvond. Het was even slikken, maar eigenlijk was het toe te juichen dat de man op zijn vijfde album zichzelf niet bleef herhalen. Maar de heimwee naar de simpele kracht van de eerste platen bleef opspelen. En nu is er dus ‘Ouroboros’ (staart-eter).

De vooruitgestuurde single, het meer dan zesenhalve minuut durende Hey, No Pressure liet vermoeden dat Lamontagne verder ging op de ingeslagen weg van ‘Supernova’. Het was een lome, zinderende song, maar  dan wel met een gitaar zo vuig als die van de bluesrockers van de Black Keys en met een outro die wild om zich heen sloeg als een in het nauw gedreven dier.

De psychedelische ondertoon had echter al doen vermoeden dat iemand anders in de producersstoel zat. En ja hoor, als producers van dit wonderlijke album staan Ray en Jim James van My Morning Jacket genoteerd op de prachtige albumposter. De laatste is overigens al tien jaar bevriend met Lamontagne. Hij en zijn broer Ray spelen trouwens ook mee op de plaat.

Het album valt uiteen in twee delen. De B-kant laat vanaf Another Day meer de Ray Lamontagne horen van de vroege dagen, terwijl de A-kant  in beslag wordt genomen door vier langere lappen, sferische van een vuig randje voorziene acidrockers. Lamontagne zelf ziet de plaat als een poging om zijn afgelegde weg, zijn herinneringen in klank vorm te geven. In dat opzicht zou je kunnen zeggen dat hij steeds verder in zijn herinneringen graaft, naarmate de plaat vordert om zo uit te komen, daar waar het allemaal begon al heet de opener toch Homecoming.

Hoogtepunten opnoemen heeft geen zin; dit is echt een klassiek album dat bedoeld is om in zijn geheel te consumeren, al zullen de oudere fans vooral vallen voor de B-kant. Toegegeven, ook bij ons steeg het oogwater bij de slotsong Wouldn’t It Make A Lovely Photograph bij het mantra “You won’t hear this song on the radio”. Lamontagne zal wellicht gelijk krijgen, maar meteen is het doodzonde dat dit moois verborgen zou blijven.