Ravage - Ravage

Sérotine Records

Bij een band (en een debuutplaat) met de naam Ravage denk je niet meteen aan neoklassieke kamermuziek of aan softjazz. Nochtans zou je van een Luiks trio met twee violisten (Mathieu Werchowski en Bastien Pelenc) en een drummer (Anthony Laguerre) net zo goed wél iets in die richting kunnen verwachten. Ravage - vaak zelfs weergegeven met hoofdletters als RAVAGE - heeft zich echter gespecialiseerd in onrustige postrock, ofte een combinatie van Godspeed You! Black Emperor- en A Silver Mt. Zion-taferelen met apocalyptische climaxen.

De slechts vier instrumentale tracks op dit drie kwartier durende debuut zijn dus een toonbeeld van textuur en compositie, vaak ontstaan uit lange improvisaties en jamsessies. In het geval van Hyeronimus Dream gebeurt dit in een mooie golfbeweging, die begint bij een melodie van om elkaar heen cirkelende violen. Die werken elkaar meer en meer op tot luidruchtig krijsend gestrijk, om dan samen te ontploffen wanneer de drums invallen en uiteindelijk weer uit te sterven. Maar soms is het ook helemaal anders, zoals in het rustig marcherende Nihilist Folk dat in een viernotenmotief blijft steken, terwijl de tweede viool een steeds intensere klaag laag opgooit: eenvoudig, maar ook intens.

Hét magnum opus van ‘Ravage’ is zonder enige twijfel echter afsluiter Nex, goed voor zesentwintig knapperige minuten, die lange tijd blijft steken in een aftoetsende improvisatie van floortomdrums en spaarzame vioolnoten. Vooral het op elkaar inspelen van de violen - soms in mooie tweestemmigheid, soms in melodieën die elkaar aflossen of achternahollen - staat hier centraal. En hoewel de luidruchtigheid toeneemt in schuifeldrums en forser staccato strijkspel (zoals het ook hoort bij dit soort muziek), kiest het drietal er toch niet voor om in een extatische vulkaanuitbarsting uit te monden. Ze klimmen daarentegen samen op tot felle en vermoeiende noise van vingervlug, hoog strijkspel en wild sissende hihats.

Ondanks de bandnaam vinden wij dit dus geen anarchistische “kaputmuziek". We ontdekken eerder gestructureerde ravage van mooi op elkaar inspelende rasmuzikanten in een setting die misschien wat apart oogt, maar zo zeker niet klinkt. Fans van eerder vernoemde referentiebands of anderen uit de Constellation-stal: zeker te ontdekken. En liefst zelfs live, indien mogelijk.