Rare Akuma - Dirtywominus

V2

De reden waarom je bij Damusic net iets te weinig aan je trekken komt, beste hiphop brotha of r’n’b sista? Wij zijn gewoonweg niet helemaal thuis in de NY Bronx, L.A. South Central of andere gangsta street places to be. Wat niet wil zeggen dat we geen luisterend oor hebben voor lyrical beats van dichter bij huis. Pakweg zoals op de nieuwe plaat van rising hiphop star Rare Akuma, die dankzij label V2 en vooral een brede online fanbase wel tot in de underground van de VS weet te penetreren.

E2n en ander heeft natuurlijk te maken met Shyheim Newells netwerk als organisator van ondermeer de Hellraiser festivals of een stevig verleden als underground dubstepproducer (WEISS). Maar het is vooral de energieke en agressieve cocktail van hiphop met powerbeats en zelfs metal invloeden die onder de naam Rare Akuma tot ver in de Soundcloud-regionen nabeeft en anderen als Kamiyada+, $uicideboy$. en XXXtentacion beroert. Of die in 2019 een Red Bull Elektropedia Award kreeg voor Best Urban artist.

“Horrorcore”, “gangsta rap”, “trap” en “experimental noise”, dat zijn de beloofde termen die ons ook even richting tweede langspeler ‘Dirtywominus’ stuwden (straattaal voor de enigszins bekrompen Belgische onder-den-toren-mentaliteit). En die ook keihard in je gezicht slaan. Enigszins soft en heimelijk, te beginnen met een intro van ontdubbelde herhalingszang - “Somebody just might die today” - om vervolgens onder koorzangen a capella getormenteerde suicidal lyrics in de ether te gooien. Een knaller van een filmisch stukje, waarmee Rare Akuma de luisteraar meteen op de punt van zijn stoel zet. Belgian stuff? Dat geloof je toch zelf niet.

Want dan barst de bom los. Met een cocktail van gigantisch diepe trap-basbeats, met vuilbekkerij die de meeste homies doet verbleken en met veel digital agression van wegdraaiende effecten, kermisblieps en ritmisch gekap. Maar aan de andere kant deinst de hiphophero er ook niet voor terug om klassieke filmsamples of sfeervolle intermezzo’s tussen de songs te verweven. Dat neerdalend pianomotiefje in het expliciet hakkende Wabbajack dat net die extra punch geeft en een “city where kids virtual die” ook een sarcastisch vrolijk nootje bezorgt.

Of zoals enkele bevriende rappers als Dvtch Norris, Tsar B en KRANKk het beamen in een ietwat rommelige en overstuurde track: dit is DIRTY, overigens wat ons als niet kenner betreft, net een tikkeltje minder sterke of toch zeker strakke track op dit album. Want in het merendeel van de dertien songs op dit ‘Dirtywominus’ heeft Rare Akuma maar een kleine drie minuten nodig om een stempel te drukken. Jamaican style in Good, Not God, met (eindelijk!) de beloofde metalgitaar in Wigsplit 1312 of gewoon weer heerlijk ontnuchterend met enige future synths in een beatloos F My Ego. En dat alles natuurlijk ook met een legertje meezingende homies en brothers waartussen de heimelijk toefluisterende Nederhopper Kleine Crack misschien wel de meest vreemde eend in de bijt is.

Op het einde legt de producer nog even in volle nuchterheid de ziel bloot. In een heuse ballad op akoestische gitaar en warme chant als een uitgeblust artiest die er voorgoed de stekker uit wil trekken. ("I’m Thinking About Killing Myself"). Omdat het zo zacht wordt meegegeven, komt het des te harder aan. Mogelijk is dat zelfs het echte leitmotiv van deze muziek. Of om het even met eigen woorden te zeggen: we dig this shit.