Rare Akuma - Akuma Season
Eigen beheer
Na de hiphophausse in Brussel (die nog steeds aanhoudt!), lijkt nu ook Antwerpen te bezwijken voor het raptalent. Coely en Tourist Le MC baanden zich al een weg naar het grote publiek, DVTCH NORRIS kan zich verwachten aan een internationale toekomst, maar ook Rare Akuma ruikt faam. Met ‘Akuma Season’ toont hij zijn veelzijdige talent als rapper en producer.
Rare Akuma is geen nieuwe naam in de hiphopscene. De jonge twintiger timmert al enkele jaren aan de weg naar succes. Eerst als producer, met solide, allesvernietigende producties in de trant van $uicideboy$, en nu ook als rapper. In april maakte hij zijn fans al warm met ‘Pre-Season’, een ep vol nummers met bassen die zo zwaar zijn dat je trommelvliezen bijna meteen springen. Toch gaat de rapper voor ‘Akuma Season’ een stukje verder, in een poging de stempel van “ragecoreproducer” deels van zich af te schudden. Alsof hij iedereen wil tonen dat hij meer is dan alleen gierende lyrics en razende instrumentaaltjes.
Dat wordt dan ook meteen bevestigd in het openingsnummer, Raise Me In The Fucking Flames. “He gets people hyped / Every single time that, anyone I play it to uhm / But that doesn't necessarily mean that he's always loud and like hyper, so he's / You know / I sense like vulnerability of some sense”, klinkt het. En Akuma houdt woord: de plaat is erg veelzijdig. Is dat positief of negatief? Beide.
Seaside bijvoorbeeld klinkt fantastisch. De dromerige beat à la Tyler, The Creator is een totale verrassing maar weet te scoren. Samen met de charmante lyrics (“We want the seaside / We ain’t got all time / We want to see the light / We’re running away”) doet het nummer je meteen wegdromen. Tof trouwens hoe die beat na een tweetal minuten plots een andere twist krijgt!
Ook Romeo And Julliette is grandioos. De productie is tot in de puntjes verzorgd: van de melancholische piano tot de schurende synthesizers, de spookachtige xylofoon en het dramatische koor; het is gewoon Shakespeare's tragedie op muziek. Of We Never Got To Finish This Song met DVTCH NORRIS (de productie is eveneens eentje van Akuma zelf, samen met Milo Mammola), met die aanstekelijke, honingzoete gitaar en die warme vocalen. Damn, heerlijk!
Die sublieme uitspattingen worden helaas afgezwakt door enkele matige, bijna saaie nummers. We bedoelen dan niet Lil Sinatra Freestyle, Fo A Nih of Raging Fists II. Dat zijn Akuma-classics die gemaakt zijn om moshpits te verwoesten en die er gewoon op moesten. Het gaat eerder over nummers als Wulf1996, Hurt en Traditions. Die zijn niet slecht, maar staan in schril contrast met de rest. Ze zijn gewoon niet anders dan de nummers van pakweg Migos, Lil Pump of menig andere populaire rapper. Waar is de creativiteit heen?
Akuma toont op ‘Akuma Season’ zoveel kwaliteit, maar lijkt tegelijk ook op safe te willen spelen door er weinig creatieve nummers tussen te proppen. Gooi die ballast volgende keer gewoon overboord, man. Ride your own wave instead of the popular wave. Je hebt je talent bewezen, maar dan moet je het ook voluit benutten en niet verstoppen achter simpele fillertracks!