Raphaël Schillebeeckx - L.O.L.

Eigen beheer

In de rij groten van de Belgische muziek heeft Schillebeeckx al lang een plek veroverd en toch zal de naam vooral bij jazzliefhebbers een belletje doen rinkelen.

En dat is vreemd want Raphaël Schillebeeckx is niet alleen al actief sinds de jaren tachtig, hij heeft ook in de pop en rock gewerkt. Je komt de naam tegen in de credits op platen van Johnny Logan, Viktor Lazlo, B.J. Scott, Will Tura, Johan Verminnen, Axelle Red, Helmut Lotti, Vaya Con Dios, Khadja Nin, Paul Michiels, Guy Swinnen, Adamo, Philippe Catherine en Bert Joris. U merkt het: de lijst is schier eindeloos.

Maar wie pluist er al die credits uit, natuurlijk? Zeker in deze digitale tijd. Een tijd die door Schillebeeckx (die tegenwoordig in het rustige Melleran in Frankrijk woont) niet echt omarmd wordt. Hij bracht deze plaat (voorlopig) enkel fysiek uit en stuurde zelfs naar de redactie geen digitale luisterlink. Hij heeft dus een koppig kantje. Maar wie zijn wij om hem de les te lezen?

Deze hyperprofessionele muzikant en gitaarvirtuoos is er terecht van overtuigd dat zijn muziek voor zich spreekt. En hij neemt enkel platen op onder eigen naam, als hij met de besten kan werken. Dat is wellicht de reden dat dit nog maar de derde soloplaat is. De eerste, ‘Without Side’, zag het daglicht in 1985. De tweede, ‘Gingko Biloba’, kwam ongeveer tien jaar later uit. En nu is er dus ‘L.O.L.’, een plaat waarop hij samenspeelt met tenorsaxofonist Frank Deruytter, pianist Arnould Massart (die er veertig jaar geleden ook al bij was), bassist Nicolas Fiszman en drummer Adrien Verderame.

Samen namen ze acht instrumentale composities op in blue jazz-stijl met een onfeilbaar gevoel voor groove, maar toch allemaal met een eigen kleur. Een paar van de nummers zijn geïnspireerd op de actualiteit. Hieronder catalogeren we But Who Is Checking The Factcheckers en The “No-Bull” Price. Dat laatste is de meeste rockerige track doordat Schillebeeckx de gitaar laat ronken en huilen, maar ook omdat Deruytter compleet los gaat. Dit nummer is ook doorspekt met samples van Trump.

Andere nummers zoals opener Quirky, Kathoto en zeker Syl klinken zachter. Ze zijn dan ook geïnspireerd op of opgedragen aan respectievelijk zijn dochter, zoon en vrouw. Hierin zorgt de elektrische piano van Massart voor een zweem van lieflijkheid en tederheid en houden ook de andere muzikanten, Schillebeeckx incluis, zich een beetje in. Het is ook hierin dat de blue jazz het best tot zijn recht komt.

Het centrale Golddigger verwijst wellicht naar Schillebeeckx zelf. Hij zoekt geduldig naar het beste geluid en een manier om de composities organisch te laten klinken. Hij schreef vijftien instrumentaaltjes bij elkaar en werkte dan nog eens drie jaar aan de plaat die hij ook nog eens zelf voorzag van geschilderd artwork.

Ook de klank van de cd is bovenaards zuiver. Hiervoor mogen Guido Maes, Gerhard Oostvogels en Gijs Van Lombeek de pluimen op de hoed steken, maar het is natuurlijk Schillebeeckx die hen aanzocht. Zoek je dus een tijdloze, stijlvolle plaat voor jezelf of een andere “golddigger”, contacteer Schillebeeckx of zijn vrouw Sylvie Heyse dan via Facebook.