Rancid - Trouble Maker

Epitaph Records

Als er één zekerheid is in punkland (buiten “punk will never die” dan), is het wel Rancid. We spreken inmiddels al over meer dan een kwarteeuw dat het pinnekeskopgezelschap uit Berkley van zich laat horen. Luidruchtig laat horen. Want ook negende studio plaat ‘Trouble Maker’ bevat weer een stevige dosis lief en leed en politieke statements.

Trouble Maker

Zeventien levensliederen jaagt de groep er ditmaal door. Met een gemiddelde levensduur van tweeëneenhalve minuut en in sneltreinvaart. Waarbij teksten van strofen even veel tijd inpalmen dan het herhaaldelijk scanderen van de titel of het refrein. “I’m a street punk trouble maker”, klinkt het dan in het gelijknamige nummer, maar stiekem hoopt zanger Tim Armstrong natuurlijk dat zowat de halve wereld met hem mee gaat zingen.

Verder heeft deze plaat weinig nieuws onder de zon. Rancid verbreedt zijn muzikale oogkleppen een beetje door het gezapige Where I’m Going met hammond solo’s en een skamotiefje tot folkpunk te bombarderen of probeert Telegraph Avenue wat langer te rekken richting vier minuten (geeeuw!). Het had echter een echter uitdaging kunnen zijn om I Got The Blues Again in een bluesjasje te steken of toch minstens niet zo op te jagen, dat de boodschap weinig geloofwaardig over komt.

Maar kom, punk betekent geen zorgen. Punk betekent schenenschoppen.  Al is het maar door af en toe naast de toon te zingen of zo’n vuil accent te gebruiken, dat elke fatsoenlijke juf of meester een C-attest zou afleveren. Het is trouwens wel opvallend hoe weinig Rancid anno 2017 zich echt tegen mens en maatschappij keert, er zijn anders wereldwijd wel de nodige aanleidingen toe.

Verder niets dan lof over deze plaat hoor. Vier tellen, drie akkoorden, twee zinnen. Zo gaat dat. Lekker riffje erbij. Hap, slik, binnen. Even sleuren aan die snaren voor een vlugge, niet al te technische solo of zelfs even wat noten uit een mondharmonica halen en meebrullen maar.

In een rechte lijn gaat dit divers album in geen geval. Bad Religion-gitarist en Epitaph-stichter Brett Gurewitz heeft zijn werk weer gehad aan de producerstafel. Deze plaat is dan ook niet meer of minder dan een toevoegsel aan het oeuvre, een lekkere brok voor de fans en een vrolijke knipoog naar de verre toeschouwer. This Is Not The End luidt het laatste nummer. Och kom.

28 juni 2017
Johan Giglot