Rain Rabbit - Rain Rabbit

Eigen beheer

Alles komt terug, een simpel en discutabel feit. En sommige dingen hoeven niet terug te komen. Zoals pakweg de eightiesboysband Duran Duran. Hebben we gehad, dacht je dan. Maar dat is even naast de virtuele band Rain Rabbit gerekend.

Even voorstellen: Kyle Brauch (US) en Craig Bennett (AUS) ontdekken elkaar via het digitale platform Bandhub, een website die muzikanten toestaat om elkaar te vinden, muziek op te nemen en te delen en vervolgens met eigen partijen aan te vullen. Een gemeenschappelijke interesse en techniek ligt dan vaak aan de oorsprong. Zo ontstond Rain Rabbit.

Vijf jaar na dit verhaal laat het duo de debuutplaat op de wereld los, bestaande uit vijf eigen songs en vijf covers. En in die eerste vind je dus de gekende formule van elektrobeat, funky baslijn, tegenritmisch slaggitaartje, geautotunede en ontdubbelde zang en softe melodieën terug. Meer nog: een typische eightiessound en -productie en zelfs zo’n typische saxsolo in Long Way Home zijn meer dan een vette knipoog richting Duran Duran. Je verwacht op dit album dan ook elk moment The Reflex of The Wild Boys tegen te komen. Vergeefs.

Toegegeven, er zit ook een stukje “anno 2020” in deze plaat. Dat in de vorm van kleurrijke digitale details en synthsnufjes. Je voelt gewoonweg meer digitale balans. Is dat dan beter? Naar ons idee niet. Alle songs hebben een zanglijn in hetzelfde register, een ietwat afgevlakte eindsound en een enigszins inwisselbare identiteit. En dat is zonde, want in een song als All The Right Things zit een tussenstuk met flangergitaarsolo en hobbelbeat dat het nummer tot een danceclassic zou kunnen maken in plaats van een soft disco elektropopliedje. En als de heren wat meer zouden goochelen met die funky basgrooves, die vaak aan de basis liggen van Duran … euh … Rain Rabbit, zou je toch een leuke extra boost aan de eigen songs kunnen geven.

Het contrast van die eigen nummers met pakweg Bang And Blame van R.E.M. is dan ook pijnlijk hard. Meer structuur, instrumentale diversiteit en ook vooral tekstuele diepgang laten plots een ander niveau zien. Nog pijnlijker hoe A Night Like This van The Cure zelfs vals ingezongen is en alweer zo glad geproducet als een babybilletje. Enkel Peter Murphy 's Cuts You Up (Bauhaus) is een verdienstelijke cover die met enige emotie wordt overgenomen. Dan toch misschien maar beter op Duran Duran houden, jongens.