Rafael Anton Irisarri - Peripeteia
Dais Records
De Amerikaanse multi-instrumentalist en minimal producer Rafael Anton Irisarri mag misschien niet meteen de meest gekende artistieke naam zijn, in het wereldje van ambient drone minimalisme en instrumentale shoegaze is het wel degelijk een erg grote mijnheer. Met elf releases en live samenwerkingen met ondermeer Fennesz, Biosphere, Pantha Du Prince en Laurence English, zijprojecten als The Sight Below (op Ghostly International) en tal van videoproducties drukt de componist toch al een kleine vijftien jaar een eigen stempel in dit nichegenre.
Er zijn drones en er zijn drones. De eerste zijn doezelende, minimalistische ambienttonen die excelleren in soberheid en eindeloze eenvoud. De tweede staan voor een luidruchtige wall of sound vol reverb, echo en noise maar ook vol halo’s en energie. En het is in die tweede soort dat Rafael Anton Irisarri grossiert. Een combinatie van gemanipuleerde synthesizernoten, tapeloops, met strijkstok aangestreken gitaarsnaren en tal van distortion effectenpedalen zorgt steevast voor een diepe, organische sound vol suggestie en fantasie.
Tot zover nog de voor de hand liggende elementen. Maar de Amerikaan gooit daar onderhuidse bewegingselementen als veldopnamen, de stevig verwoven sirenezang van ene Yamila of een bewust overstuurd, metalige sound over om de acht tracks op deze plaat van extra dynamiek te voorzien. Verder kan u samen met ons bij de titel ‘Peripeteia’ ook gerust zoiets als “constante beweging” verzinnen en dat is zo slecht nog niet gekozen. Met een gemiddelde tijdsduur van zo’n vier minuten kiest de klanktovenaar voor dit genre voor opvallend korte sfeerbijdragen. Door die verder voortdurend van toonhoogte en klankkleur te transformeren onstaan zelfs langzame melodieën in dit amorfe, immer beweeglijke geheel.
Tracks zijn als toverballen waaruit langzaam nieuwe, mooie kleuren tevoorschijn komen. Soms zijn die ruwer zoals in een noisy en mechanisch Mellified (met haast sacrale, middeleeuwse klanken van die Yamila), maar soms ook heerlijk doezelend en dromerig, zoals in een winderig ambient lounge geheel als Arduous Clarity. En toch zit er overheen al deze gelaagde klankcreaties een soort van melancholisch gevoel, een tastbare en zelfs aantrekkelijke emotie.
Dit is dan ook drone-ambient met een hoge toegankelijkheidswaarde. Muziek die in de eenvoud van noten en veel overstuurde ruis de fantasie prikkelt, die tegelijkertijd erg rustgevend en onrustig overkomt, eenvoudig en toch enorm complex. De zeker niet al te lange plaat sluit dan ook mooi af met Vanishing Point en doezelt acht minuten lang de duistere, stille nacht in, fonkelsterren inbegrepen. Fantastische plaat.