Radical Slave - Damascus
Prova Records
Ooit wordt er een quiz gehouden waarin enkel vragen over het muzikale leven van Mauro Pawlowski worden gesteld. Of die even populair zal zijn dan 'De Slimste Mens Ter Wereld' valt te betwijfelen, want Mauro maakt er een hobby van om de meest obscure uithoeken van de popmuziek te verkennen.
Op het moment van dit schrijven heet zijn nieuwste project Radical Slave. Het betreft een samenwerking met Dirk Swartenbroekx, u allicht beter bekend als Buscemi. Zouden ze elkaar tegen het lijf zijn gelopen op een Limburgse bloemenweide? Dat lijkt al even waarschijnlijk als het feit dat ze ooit samen muziek zouden maken dat twee jaar geleden leek, maar het resultaat is er: een tastbare, echte cd met de naam 'Damascus'.
De single Before We Got Rich is tot in de Afrekening doorgedrongen. Het moet al een tijdje geleden zijn dat Mauro nog, los van dEUS, bij een breder publiek werd gehoord. Al is dit misschien het meest toegankelijke nummer op 'Damascus', het blijft een loeiharde lap gitaren die door je strot wordt geramd. Het geluid van Radical Slave werd namelijk geïnspireerd door de New Yorkse no wavescene van begin de jaren tachtig. Dat wordt zo expliciet vermeld. No wave beïnvloedde onder meer Sonic Youth. Dat zegt genoeg.
Als u dat nummer nog niet verteerd hebt, doet u er misschien best aan de rest van de plaat links te laten liggen. De andere nummers beginnen daar pas en zijn nog ruwer. Het feit dat alles volledig live werd opgenomen zit daar vast voor iets tussen. Met wat geduld en doortastendheid geeft de plaat zich evenwel bloot en ga je er van houden als van een zelfdestructieve minnares.
De gitaar wordt vakkundig en prominent gemolesteerd. Dat spreekt voor zich. Maar minstens even belangrijk zijn de drums van Remo Perotti en de elektronica van Swartenbroeckx. Neem Make U Like Make Me, waar de gitaar enkel als stoorzender fungeert, samen met wat nasaal, repititief gebeuzel van Pawlowski. Denkers zullen de tekst interpreteren als een reflectie over het Frankensteinverhaal, gewone zielen worden afgeschrikt én aangetrokken door de donkerte van dit nummer.
Het beste nummer, de titeltrack van de cd, zit op het einde en duurt bijna acht minuten. Op gang getrokken door een snerpend geluid uit de effectenbox van Buscemi slingert Mauro's gitaar heen en weer en fulmineert ten slotte in totale anarchie. "Is it permitted?" vraagt Pawlowski. Jazeker. Meer zelfs: originele, scherpe en gezagsondermijnende muziek met een ferme hoek af als deze worden zeer geapprecieerd!