Queensrÿche - The Verdict

Century Media Records

Het lijkt alsof de heren elkaar gevonden hebben. Geen poespas en pogingen om een volgend conceptalbum te pennen, wel terug naar de basis met een reeks best goede metalsongs in de traditie van 'The Warning' en 'Rage For Order'.

We schrijven 1988. Na de debuut-ep en twee sterke albums maken de vijf heavy/powermetal'ers het zichzelf alsook hun klonen zowat compleet onmogelijk nog beter te doen: ze laten 'Operation: Mindcrime' op de wereld los, waarmee ze zowel door pers als publiek met lof overladen worden. En ja, we kunnen wel stellen dat het sindsdien geleidelijk aan bergaf ging, met het vertrek van songsmid Chris DeGarmo en uiteindelijk een pijnlijke vechtscheiding met zanger Geoff Tate als gevolg.

Wilton, Jackson en Rockenfield winnen uiteindelijk het gevecht om de naam en trekken Todd La Torre aan om achter de mic plaats te nemen. Queensrÿche klinkt vocaal alsof er niets is gewijzigd en mist enkel de fantastische pen van DeGarmo. Dat is nog steeds te merken op 'Queensrÿche' (2013) en 'Condition Hüman' (2015), maar toch al een stuk minder op 'The Verdict'.

Wat ons betreft had 'The Verdict' gerust de opvolger van de twee in de inleiding genoemde albums kunnen zijn en hadden de heren het zich (misschien) een stuk gemakkelijker gemaakt. Nummers als Man The Machine en Blood Of The Levant moeten niet onderdoen voor de krakers uit de jaren tachtig. Datzelfde geldt voor de twee meer rustige en erg melodieuze songs Light-Years - met een erg sterke ritmesectie - en Dark Reverie.

Bijna konden we hetzelfde zeggen over Inside Out en Bent, maar het refrein verprutst het aanwezige potentieel. Iets dat we kennen vanop de albums uit de jaren negentig, met name de soms erg lullige, belachelijke refreintjes. Je voelt ook dat na Dark Reverie de goede ideeën op zijn en het album kabbelt dan maar wat voort met nummers die op z'n best middelmatig kunnen worden genoemd, songs die iedereen vlug zal vergeten.

Neemt niet weg dat 'The Verdict' een zeer goede start heeft genomen en wij mede hierdoor uitkijken naar het optreden op het Alcatraz Festival begin augustus. Hoog tijd, gezien we hen sinds 19 oktober 1984, als opener voor Dio in Vorst Nationaal, nooit meer aan het werk hebben gezien.

Deze recensie verscheen ook op Brothers In Raw.