Queen Golem - Nomadic
Eigen beheer
“We volgen Damusic al een tijdje en zijn fan van jullie platform… Met veel enthousiasme… In de loop van 2022 brengen we liveshows…”. Wij zijn duidelijk niet de enige die weten hoe een lezer in te pakken, beste Queen Golem. Zo’n twee jaar na bandgeboorte, brengt dit vijftal ruige rockers uit Roeselare zijn debuut ‘Nomadic’ uit. En als je dan even nagaat hoe lang deze achterlijke C-pandemie nu duurt, weet je wel dat de band staat te popelen om eindelijk op een deftig podium te kunnen kruipen.
“We komen samen omdat ieder van ons zich kapot amuseert in het spelen van livemuziek!” Voila. Nog zo’n jeugdige quote die het hartje van elke bandmuzikant enkel maar harder doet slaan. Die levende vibraties voel je hier volop. Queen Golem puurt uit stoere, rauwe stonerriffs, een energieke grunge attitude en blust die met harmonieuze man-vrouw zang en een snuifje synthesizersfeer. Een combinatie waar je even aan moet wennen, maar die net dankzij die killergitaren en een vrij cleane productie mooi binnenkomt.
En dat is goed gezien, want het verschil tussen enigszins ingehouden studiosongs waarin alle instrumenten mooi in balans liggen en de zweverige keelzang van Simon Clement die het voortouw neemt, staat klaar om live te ontploffen. Die brug in Just Another Weirdo met megafoon, bas en synth die met enkele tegenritmische gitaaraanhalen opklimt tot een slot met samen gescandeerde titel. Die softe, akoestische intro van Past Grace die uitmondt in een stukje powersnaren om dan terug in te zinken en ruimte te maken voor een openende emo zang. Dat werkt.
Verder vinden we het wel heel erg gedurfd om een song Beast Of Burden te titelen. Gelukkig kan de Queen Golem-versie waarin je blindelings aan Tool mag denken (grillige zang versus gefluister, onderdrukte en mysterieuze partijen die openknallen), tegen The Stones op.
Misschien een kleine tip voor de toekomst: durf gerust ook eens songs te maken die langer duren dan die gedoodverfde drie tot vier minuten. En dan spreken we natuurlijk niet over gebalde knallers als Momma die gewoon lekker doorrollen op een heerlijk klassieke moordriff, noch de opener Christal Ship die een tijdje sfeer schept met ruisende golven en kustvogelgeluiden, maar wel de momenten waarbij de wall of sound even gesloopt wordt en die wat meer zuurstof zouden kunnen geven aan enkele songs.
Maar wacht … wat gebeurt hier plots met de epische, acht minutende durende afsluiter die met zachte instrumentale bodem en veel Pear Jam-iaans, psychedelisch vocaal gezweef in tweede fase vol emogrunts op de gaspedaal gaat staan? Waarin de productie plots een stuk voller, met meer galm en meer “live” klinkt. Waarin band en muzikanten elkaar naar een grandioze hoogte toe stuwen? Die je keer na keer na keer wil beluisteren om compleet om het dakje te gaan?
Kortom, dikke punten voor power, sound, enthousiasme en live capaciteiten. En een verbeterpuntje voor wat rijkere en meer gevariëerde arrangementen. Ofte meer Stellar– madness! In elk geval goed voor een grote onderscheiding.