The Proper Ornaments - Foxhole

Tough Love Records

P { margin-bottom: 0.21cm; direction: ltr; color: rgb(0, 0, 10); }P.western { font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; }P.cjk { font-family: "Droid Sans"; font-size: 12pt; }P.ctl { font-family: "Lohit Hindi"; font-size: 12pt; }

Foxhole

'Wooden Head', het debuutalbum van The Proper Ornaments uit 2014, was een schot in de roos. Binnen de Britse scene rondom bands als Veronica Falls, TOY, Ultimate Painting en Mazes slaagde het nieuwe viertal er als geen ander in om pure gitaarpop uit de jaren zestig te doen herleven. Op de opvolger klinkt de band kalmer en meer weloverwogen. Dat levert een aantal smaakvolle songs op, maar over de hele lijn valt de plaat toch wat tegen.

De eerste kennismaking tussen de getalenteerde songschrijvers Max Oscarnold en James Hoare is een mooie anekdote. De twee ontmoetten elkaar in de winkel waar laatstgenoemde destijds werkte als bediende. Oscarnold had als taak, hem opgedragen door zijn toenmalige vriendin, om Hoare af te leiden zodat zij een nieuw paar schoenen kon stelen. Onmiddellijk vonden de twee elkaar in hun liefde voor The Velvet Underground, over wie Hoare juist de biografie ‘Up-Tight’ aan het lezen was. De liefdesrelatie werd beëindigd, maar Hoare en Oscarnold startten een band die ze vernoemden naar een nummer van The Free Design.

Dat is overigens een wat tegenstrijdig eerbetoon. De muziek van The Proper Ornaments is weliswaar stevig geënt op de sixties, maar ligt toch lijnrecht tegenover de rijkelijk met tierlantijnen gedecoreerde minstreelpop van die Amerikaanse cultband. Hoewel nieuwe liedjes als Bridge By A Tunnel of Back Pages uiterst geraffineerd zijn qua samenzang en gitaarspel, overheerst de schijnbare eenvoud, behaaglijkheid en beheersing; meer nog dan op 'Wooden Head'. Was dat een album voor bij het zomerse kampvuurtje, dan is 'Foxhole' eerder gesitueerd in de winter, wanneer de dieren een dutje doen.

Maar vossen houden geen winterslaap. En daar wringt het toch een beetje. Alles welbeschouwd is 'Foxhole' namelijk een behoorlijk futloze plaat. De band lijkt op een aantal nummers (Just A Dream, When We Were Young, I Know You Know) haast te willen koketteren met een gebrek aan opwindende hooks. Zelfs een prachtig Beatlesque liedje als Memories, waarin die vermoeidheid wel mooi wordt verklankt, kan daar niet niet tegen op.

Is bloedarmoede de onvermijdelijke consequentie van de productiviteit van Hoare en Oscarnold elders? Twijfelachtig. Natuurlijk, de muziek van The Proper Ornaments is rudimentair van aard. Het gegeven dat de band het wiel niet opnieuw tracht uit te vinden, zou echter nog geen vrijbrief moeten zijn om zomaar een saai album te maken.

8 maart 2017
Max Majorana