Propagandhi - At Peace

Epitaph Records

Er zijn niet noodzakelijk minder redenen om maatschappelijk ontevreden te zijn dan pakweg dertig jaar geleden. Enkel de manier waarop die tot uiting komen is misschien ietwat veranderd bij één van onze favoriete Canadese punkbands. De skatethrash is muzikaal iets gematigder, maar het gelaat erachter is zeker gebleven. ‘At Peace’ was geschreven en opgenomen toen de sombere Trump-donderwolken zich begonnen samen te pakken. Verbaas je er dus niet over dat Propaghandi vooral de “f*cked up society” dik en vet uitsmeert.

Wat muzikaal wel gebleven is, zijn de hippe en hikkende grooves waarop de band teert en de ontnuchterende zang van Chris Hannah aka Jesus H. Chris. Het was verdorie alweer acht lange jaren geleden dat we nieuw studiomateriaal van deze oer-Fat Wreck-helden (die een nieuw leven kregen bij Epitaph) te horen kregen. Scherp als een mes in een song als Fire Season over de klimaatverandering en -crisis, die smalend wordt weggelachen, terwijl de VS en zeker Zuid-Californië elk jaar met grotere en meer verwoestende bosbranden te kampen krijgt. Of een beetje dromerig achter een leuk rockend riffje bij Stargazing, maar wel met een negatieve teneur en een harde waarschuwing: “Careful what you wish for in this world / there aren’t too many happy endings”.

‘At Peace’ is dus een eerlijke en oprechte plaat. Eentje waarnaar je wil luisteren (Thanks, Chris), eentje die je met de neus op de feiten drukt zonder druk te doen. Soms even iets zwaarder gitaargeladen, maar vooral met een mooi uitgebalanceerd geluid dankzij producer Jason Livermore (Rise Against, Hot Water Music). Propaghandi heeft alweer hard haar best gedaan om niet punk te klinken, maar schiet in een door scherpe metalriffs gedreven, hoekig Prismatic Spray (The Tinder Date) wel meteen richting onversneden postpunk.

Het viertal blijft de missie om op te roepen tot radicale sociale verandering dus onverstoord voortzetten. Aan eigen tempo. Met nog grotere frustraties dan op enig ander album. De heren wachten tot de wereld implodeert met thermonucleaire oorlogen, ecologische rampspoed of een nieuwe, allesvernietigende epidemie. Zo ver gaan wij niet mee, maar we laten ons muzikaal in elk geval wel weer graag op Propaghandiaanse wijze meevoeren. De wereld is allicht om zeep, maar de muziek die erop weerklinkt in elk geval niet.