Prong - State Of Emergency
SPV
De Prong van ‘Beg To Differ’ of ‘Prove You Wrong’ met die duistere, sinistere en enigszins droge groovemetal herken je al een tijdje niet meer. Meer nog, doorheen de jaren is de band een beetje op zoek geweest naar een eigen furieuze stijl en verdronk zij zich ietwat in platen vol energie, maar met weinig inhoud of muziek. Niet dat we willen zeggen dat de albums, die we netjes jaar per jaar voorgeschoteld kregen, zwak of flauw waren, maar het is duidelijk dat Tomm Victor en co zich terecht zes jaar terugtrokken om te ontdekken wat nu weer de echte Prong is. EN DAT IS NU GEBEURD!!!
Op een ontbijtblaadje met een stevige Dafalgan voor de hoofdpijn die je sowieso krijgt na beluistering van deze klepper. Je mag alvast snoepen van die typische Prong-sound met de ontdubbelde en holle schreeuwstem van Tommy Victor, forse jumpmetalgitaargrooves, scherpe lyrics en het hakkende drumwerk van Art Cruz – long live zijn scherpe drumstijl.
Die basis hadden we al langer. En de hardcore thrash-heren uit NYC meppen je nog steeds morsdood. Maar dankzij top-shop studiotechnische snufjes en fluffjes klinkt de band al een plaat of zes, zeven of acht enorm uitgedokterd en in 3D-modus geproducet. Erg? Nee, Tommy en co noemen het zonder schroom een “techno-style noise guitar”-combinatie. Nu ja,… Laten we zeggen: metalgrooves, militaristische drumpartijen, gierende gitaarpartijen en die shoutoutpartijen van Victor die in feite elke plaat wel andere liedjes maken, maar hetzelfde smaken.
MAAAAAAR beste vriendjes, de band heeft zicht effectief een tijd bezonnen nadat ze elk jaar een nieuwe metalplaat vol smerigheid uitbrachten Want dan kwam plots die pauze, die ervoor zorgde dat de band terug in zichzelf ging geloven. Niet meer enkel zwaar en depressief gedoe, maar echt sterke songs. Mechanisch en moordend. Met dezelfde powerjumpriddims als pakweg ‘Rude Awakening’ of ‘Cleansing’ (en moeten we niet allemaal de evergreen Who’s Fist Is This Anyway in het collectief geheugen houden, beste metalheads).
En daarom heeft de band voor deze dertiende langspeler goed nagedacht over de nummers en songstructuren en krijg je een mooie mix van furieuze speedpunksongs en expliciete knockout metalmeppers. Willen we dan zeggen dat de titeltrack van deze plaat een powermetalanthem anno 2023 zou moeten zijn? JA Verdorie! JA en JA! Of willen we zeggen dat je mee met Tommy zou moeten roepen met de breaking point shoutout terwijl de loodzware gitaren je om de oren meppen: “The denial / It is final / It's going to end / It's going to stop / So many people have had enough/ It’s the breaking point.” JA. JA en JA.
We zouden heel graag deze nieuwe Prong-release met een vuist in je buik boksen. Tommy en co – you are punk en metal = one. En alsof het nog niet gek genoeg is: als afsluitertje doet de band je een cover van proglegende Rush cadeau. WACHT EVEN!!! Rush en Prong???? We hebben Working Man een keer of tien beluisterd en ja, het plaatje klopt toch wel ergens. “I guess that’s what I am.” Och mannekes… en dan die hoes erbij. ;-)))))