Profuna Ocean - In Vacuum

Freia Records

De laatste keer dat we wat vernamen van deze noorderburen, is hun verkiezing in 2013 tot ‘beste Nederlandse progrockband’. Maar eindelijk is hier het tweede album ‘In Vacuum’. Het heeft zeven jaar tussen hemel en aarde gehangen, en bij momenten leek er helemaal niks van te komen. Met perfectionisten moet je echter geduld hebben, zo leert de ervaring. ‘In Vacuum’ bewijst dat het met deze groep wel goed komt.

Het debuut ‘Watching the Closing Sky’ dateert al van 2009. Intussen verscheen de prijswinnende song Waiting for the Fall op het verzamelalbum ‘Dutch Exposure’ (Freia Records). Ook op de nieuwe langspeler is de belangstelling voor het weer niet veraf. Een interesse die ze duidelijk gemeen hebben met Anathema. Het is geen toeval dat Profuna Ocean zich in hun zelfverklaarde queeste naar de kracht en schoonheid van muziek liet inspireren door de groep uit Liverpool.   

En wij overigens maar denken dat progrock per definitie alternatieve muziek is. De heren van Profuna Ocean brengen naar eigen zeggen geen ‘mainstream’, maar alternatieve progrock. Nu kunnen we ons daar wel iets bij voorstellen: prog met invloeden uit de alt-scene, genre The Pineapple Thief, Porcupine Tree en Anathema. De moderne sound op ‘In Vacuum’ zou de deur naar een breder publiek wel eens verder kunnen openzetten.

Bovendien kan deze groep grotendeels teren op de talenten van één man: zanger en gitarist Raoul Potters. Vocale kwaliteiten zijn in het progressieve genre niet altijd even overtuigend als de instrumentale, maar wat een stem horen we hier! Soms laat die zich vergelijken met Steven Wilson – beider zang is bepalend voor de melodie – en zangtechnisch overtreft Potters de Britse coryfee zelfs moeiteloos.

Ook in de keuze van arrangementen dringt de gelijkenis met Wilson en Porcupine Tree zich op. Let op Potters’ perfect over elkaar gelegde stemmen. Geen wonder dat de tijd in de studio ruim overschreden werd. Ook de ritmische gitaren met hun open akkoorden weten te overtuigen. In Awakening gaat Arjan Vissers’ bas als een krolse kater tekeer. Maar wanneer de orkestrale toetsen van René Vissers aantreden, staat men dan weer dichter bij Nederlands beste progexportproduct Ayreon. Het zijn al die details die Profuna Ocean boven de middelmaat doen uitsteken.

Typisch is bovendien de interessante wending die de songs halverwege maken, alsof het beste steeds tot het einde uitgesteld moet worden. In Hanging in the Balance leidt dit tot een lange spanningsboog die bewonderenswaardig standhoudt. Ook Losing Ground heeft een dramatische eindsequentie. Beautiful Sunrise gaat van start met een bombastische intro die een triomfantelijke zonsopgang suggereert; uiteindelijk deemstert de zon weer weg en lijkt de muziek weg te drijven naar een onbekende einder. De overgang naar het titelnummer is behoorlijk Floydiaans.

In het afsluitende Clean Slate mag Potters zijn talent als vocalist en sologitarist een laatste maal demonstreren. Na opnieuw een Porcupine Tree-achtige koersverandering schippert de band intelligent tussen lyrische en desoriënterende passages, tot aan de pianocoda – een laatste signaal van leven in het vacuüm.

Het ensemblespel klinkt fris, organisch en urgent. Soms had het iets kernachtiger gemogen; de neiging om op dezelfde interessante nagel te kloppen is dan te sterk. De diamant is nog iets te ruw. Maar als men ook voor het volgende album de tijd neemt, kan de eigen sound verder uitgehouwen worden. Met slechts twee platen onder de arm is Profuna Ocean een sterke groeier. Een mooie toekomst hangt in de lucht, voorspelt onze weerman.