Private World - Aleph

Dais Records

Harry Jowett en Tom Sanders geven graag een hele achterliggende draai aan dit poppy debuut. Iets met een zoektocht naar sentiment, textuur, melodie en songs die aan de oorsprong liggen van ontwikkelende scenes. Of met de titel van dit album die verwijst naar goddelijke eenheid. Het zal allemaal wel. ‘Aleph’ is in feite een leuke trip down memory lane naar synthpopbands uit de eighties met duidelijke Talk Talk-, Roxy Music- of Spandau Ballet-invloeden.

Het duo uit Cardiff zweert dus bij synthesizermelodieën, eenvoudige ritmes en popsongs die van een mathematisch correct strofe-refrein-structuur durven af te wijken, net zoals bij bovenstaande bands het geval was. En daar mag al eens een tegendraadse gitaarriff bij of een jazzy saxsolo en wat funky grooves (en dan mag in een song als Somethin’ Special misschien ook Level 42 erbij als invloed).

Dit is dus een plaat met vooral veel gemoed en sfeer. Met arrangementen, die meer durven uitdagen, en met veel muzikale herkenningspunten. Leuk ook hoe de instrumentale opener A Private World met een soort van hoge OMD-Enola Gay-synthmelodie overgaat in opvolger Blue Spirit. En dan is de rit van tien drieminutenliedjes van Private World vertrokken. Enkel Magic Lens durft het verder te rekken, richting vijf minuten in- en uitstappende, atmosferische synthesizermotieven en een prominente basbasis.

We gaan eerlijk zijn: het is zeker leuk om nog een keer van die Eno-achtige, soms wat tegendraadse en prima geproducete sfeerpop te horen. Meer nog, de kans is heel groot dat je na het beluisteren van deze plaat meteen Roxy Musics ‘Avalon’ in de speler steekt. Met een meer narratieve, meanderende en nostalgische song als Hypnagogia en de diepe, gemoedelijke stem van Tom Sanders heeft dit duo ons zelfs helemaal in de greep. Zelfde verhaal met het wat psychedelisch wippend Spine met die dartele synthmotiefjes.

Er is maar één groot probleem: er bestaat al lang een Roxy, Spandau of Talk en die hebben hun hoogtijden al lang achter de rug. Wie meer van hetzelfde wil, heeft aan dit debuut zeker een dikke kluif. Maar of dat nu veel mensen zijn…