Postman - Postman

Pias Records

Toen Remon Stotijn een paar jaar geleden door zijn Postman-vrienden G-Boah en Shyrock verlaten werd, moest hij het heft zelf in handen nemen. Dat hij snel zijn weg vond, hoorden we al op ‘Green’. En dat hij zeker niet bij de pakken blijft zitten, wil hij nu bewijzen met het nieuwe ‘Postman’-getitelde album, opgenomen in - jawel - New York. Misschien een grote en ambitieuze zet voor de Nederlandse rapper, maar voor de mensheid zullen de gevolgen helaas beperkt blijven.

De roots van Postman liggen voor een groot deel bij hiphop, en dat verraadt zijn alter ego The Anonymous Mis nog steeds. Maar voor ‘Postman’ trok Stotijn meerdere lades van de muziekkast open. Zo horen we veel soulvolle r&b en extracten uit blues, reggae en rock.

Stof genoeg dus om er een zomers plaatje van te maken. Alleen blijft het geheel wat te vaak op eenzelfde niveau hangen om er een swingende plaat van te maken. Na een tijdje worden de nummers wat te langdradig en te repetitief.

Nochtans vinden we heel wat leuk materiaal terug op 'Postman'. Hoogtepunt is zonder twijfel The Way, dat een brug slaat tussen Gorillaz en The Roots. Een hiphopband met soulvolle backing vocals en een melodica die er een extra bluestintje aan geeft. Wij gaan er volledig in op.

Ook Sittin’ Around kan ons op die manier bekoren. Het is Alyssa Wooter die de show steelt en het nummer een vocale uppercut geeft. Zij neemt op ‘Postman’ trouwens een groot deel van de vocalen voor haar rekening, en dat doet ze met verve.

Zo ook op Kills Me, waar ze in het rollenspel singersongwriter speelt, terwijl Stotijn de crossover maakt met hiphop en in zijn rhymes alle emoties over zijn scheiding met Anouk volledig de vrije loop laat. Wij denken tegelijkertijd aan Arsenal, waarschijnlijk door de naadloze mix van blanke en gekleurde elementen uit de popmuziek. Je moet zo’n nummer maar eens loslaten op een wei als die van Couleur Café. Wij garanderen je dat je er platgedrukt en door elkaar geschud uit komt.

Maar bij een aantal andere nummers op dit album zal dat spijtig genoeg minder het geval zijn. Ze klinken soms klef en weinig origineel, en na een tijdje wordt het een eentonig boeltje waar te weinig variatie in zit om het boeiend te houden.

Postman mag dan wel los komen van wat het vroeger al jaren deed (beats maken en rappen), dat betekent niet dat er ook nog steeds veel te verkennen valt. Laten we hopen dat het een stap in de goede richting is.