Port Noir - Cuts
Despotz Records
Ze zien er uit als een metalband, maar dragen zonder schroom sneakers en hip geschoren haarsnits. Ze toerden al met In Flames en Pain Of Salvation, maar evengoed met Kaiser Chiefs. Ze bestaan uit Love Andersson (zang, bas) en AW Wiberg (drums) en soms een beetje Andreas Hollstrand op gitaar, maar verstoppen zich achter een berg digitale studiofoefjes en elektronica en geven toe eindelijk af te durven stappen van het gebruik van clicktracks. Ze brengen een plaat uit met een standbeeld op de hoes, maar ook met een duidelijke "explicit lyrics"-sticker erop. Om maar te zeggen: Port Noir is een moeilijk te plaatsen kindje en dat puren de Zweden op vierde studioplaat ‘Cuts’ zonder problemen verder uit.
Productietechnische bijzonderheid: zware synths, mokerend drumwerk en hakkende gitaargrooves liggen in de sound van Port Noir helemaal achteraan en de zachte, emotioneel zalvende zang van Love Andersson (die rapt, rijmt en vocaal veel glijdt) ligt helemaal vooraan. Als een echte frontzanger, maar ook als een soort charismatische god met die hoge koorknaapzang en lichte galm. Een wat vreemd aanvoelende, poppy geluidsbalans die klinkt als een soort van excuus dat er geen hele band op de bühne staat.
En dan krijg je zo’n vreemde hybride. Noem het metalcore zonder metal (en dus met weinig gitaren), powerpop met elektronische vuurkracht, industrial rapmusic zonder agressie. Zoiets. Maar dat werkt dus wel. Want ‘Cuts’ klinkt negen songs lang gebald en overtuigend. Met veel live gevoel, maar vooral dus ook studiotechnische finesse. Zoiets als onderliggend zware gitaargrooves die toch af en toe doorkomen, in combinatie met een stevig hakkende dubstepbeat in opener All Class.
En ja, soms mag het wat zachter in een elektronisch zweverig, bijna ambient gelaagd Unclean, maar daardoor sijpelen de bitsige teksten van Andersson des te leuker binnen. We citeren: “We're sweet, so sweet, unclean / We're going out of breath / My sweet, now take a seat.” Met net daarna: “Just slip through the cracks / That fat back barely fits in two caskets. / Swinging that shit like fucking savages.” Bekt en rapt lekker weg, maar je kan er een niet zo fraai verhaal bij verzinnen. Achter dat mooie geluid en die hipsteruitstraling gaat toch duidelijk vuilbekkerij schuil.
En dat komt het in het afsluitend Entertain Us nog even allemaal samen. De power, de gitaren, de raps en screamo’s, een “We don’t need no black lights on / We see you bleed / That’s contagious.”-woesternij van woorden. Eat your heart out, Kurt Cobain. Toch wat anders dan “With the lights out, it's less dangerous / Here we are now, entertain us”. Net voor je stilaan die wonderwel werkende, eigenwijze productieformule doorhebt en het wat te veel van hetzelfde begint te worden, knipt Port Noir het licht uit. Drieëndertig minuutjes. Even naar lucht happen. En dan gaan we op repeat. Stiekem in het slaapkamertje headbangend.