Porridge Radio - Every Bad

Secretly Canadian

Porridge Radio heet de nieuwste indiehype die van over het kanaal naar onze Belgische kusten komt aanwaaien. De goede bandnamen lijken stilaan opgebruikt. Maar laat u daar niet door afschrikken. Wij zijn zeer enthousiast over wat we te horen krijgen.

 

‘Every Bad’ is de tweede plaat van de jeugdige rockers uit Brighton (ook de thuisbasis van mede-postpunkers Idles), maar had evengoed de eerste kunnen zijn. Zo onder de radar bleef debuut ‘Rice, Pasta And Other Fillers’ uit 2016. De dames en heren hadden wat tijd nodig voor de opvolger, maar het resultaat mag er zijn. Porridge Radio slaagt er moeiteloos in gitaarinvloeden uit de jaren negentig te mengen tot een fris en eigentijds geheel.

On-ironisch en oprecht, het is iets dat we soms missen in indierock. Op ‘Every Bad’ zijn de emoties in overvloed aanwezig. Dat valt te danken aan de rauwe zang van frontvrouw Dana Margolin, die in haar performance een zelfvertrouwen etaleert dat bij vlagen aan PJ Harvey doet denken. Een stem die naar de strot grijpt dus. Technisch gezien is Margolin misschien iets minder sterk, maar ze legt minstens evenveel emoties in haar stem als PJ en klinkt in één nummer vaak afwisselend nonchalant, woedend en kwetsbaar.

Maar aan een goede zangeres heb je niet veel zonder goede songs. En ook op dat vlak zit het goed. Toegegeven, niet elk nummer op dit album is even catchy of structureel ijzersterk, maar de aankleding die de band aan de songs geeft, zit er telkens knal op. Van de stil-luid-stil-dynamiek van Sweet over de synthlijnen van Give/Take tot de mooie outro met accordeon van Born Confused: de band dringt zich nooit op, maar ondersteunt smaakvol de stem, die daardoor helemaal tot zijn recht komt.

Ook de teksten klaren de klus en zijn goed tot uitstekend, hoewel niet altijd even subtiel of poëtisch. Margolin heeft de neiging bepaalde lijnen te herhalen tot het mantra’s worden. De betekenis wordt daardoor - interessant genoeg - vaak net minder duidelijk. Neem de outro van Born Confused: “Thank you for leaving me / Thank you for making me happy”. Margolin zingt het maar liefst twee minuten, maar het werkt o zo bezwerend. Sarcasme, verdriet, of oprechte dankbaarheid? Wellicht een combinatie van de drie.

Het is een trucje dat de frontvrouw nog een paar keer herhaalt, ondermeer op Lilac, het leuke walsje Circling en afsluiter Homecoming Song. In de toekomst zal Margolin iets anders moeten bedenken, maar op ‘Every Bad’ werkt het uitstekend. Voorlaatste nummer (Something) toont trouwens aan dat de band bereid is te experimenteren. En daarin slaagt ze ook nog. De emotie blijft doorschemeren ondanks de minimalistische synths en effecten op de stem van Margolin.

“I’m bored to death, let’s argue”, en “Baby, I was bored confused / So I don’t know what’s going on / Maybe nothing’s going on.” Porridge Radio is angsty zoals wij het graag hebben. ‘Every Bad’ is net geen absoluut meesterwerk, maar maakt bij ons zeker kans op een plek in de toptienlijst voor 2020. Wij raden u dan ook aan te luisteren. Wij kunnen niet op ons eerste optreden van de band wachten.

Porridge Radio stond gepland voor 5 mei tijdens Les Nuits Botanique, maar werd tot nader order uitgesteld.