Poppy Ackroyd - Sketches
One Little Indian
Het krachtige aan klassieke muziek is dat het je kan ontroeren, verblijden, betoveren en verbazen; en dat allemaal in slechts één nummer. Klassieke muziek vertelt een verhaal; soms buitengewoon triest, dan weer bijna theatraal rooskleurig, maar steeds uitermate realistisch. En Poppy Ackroyd doet daar zelfs nog een schepje bovenop. We lachten, huilden, droomden en verlangden; en dat deden we niet per se in die volgorde.
Dat Poppy Ackroyd een ware meester achter de piano is, wisten we al langer. Ze maakt niet voor niets deel uit van de gevierde groep Hidden Orchestra, een experimenteel jazzkwartet met invloeden uit klassieke muziek, rock, hiphop en elektronica. Daar Ackroyd binnen die groep toch gebonden is aan een eerder schamele rol (want vooral hiphop is de rode draad, niet klassieke muziek), vond ze het tijd om even een zijpad te bewandelen en daarbij terug te keren naar de roots. Een wijze beslissing, als u het ons vraagt. Ze is namelijk pianist in hart en... wel, vingers. Ze vervult haar (bescheiden) rol als pianiste bij Hidden Orchestra weliswaar met verve, maar ze verdient het niet in het minst om een hoofdrol te spelen. En die hoofdrol kan ze dragen. Dat bewijst ze op ‘Sketches’: de groteske uithalen, subtiele nuances en eenvoudige melodieën zijn van een buitengewoon sublieme schoonheid. Als u nog geen fan was van klassiek, bent u het ongetwijfeld na het beluisteren van dit album.
‘Sketches’ is in feite een bundeling van het beste, uit haar reeds eerder verschenen albums, aangedikt met nooit eerder gehoorde meesterwerken. Maar, in tegenstelling tot die voorgaande albums, beperkt Ackroyd zich op ‘Sketches’ tot slechts één instrument: de piano. Al is de term beperkt misschien ongelukkig gekozen, want meer dan de piano heeft ze gewoonweg niet nodig. Zo maken de subtiele intro van neersijpelende regendruppels, gevolgd door een ongelooflijk minimalistische maar uiterst beklemmende melodie, van Rain een schimmig, guur nummer waarbij je liefst wegduikt onder een paar warme lakens en duikelen we van het o zo hoopgevende Feathers plots in het bijna surrealistische Glass Sea, dat het beeld schetst van een onnatuurlijk stille en ongerimpelde oceaan.
En voor we het weten zijn we toe aan het tiende en laatste nummer. Trains neemt je een allerlaatste keer mee op trip doorheen het virtuoze meesterwerk van Poppy Ackroyd. We hoopten stiekem dat Trains even lang zou duren als de wachttijden van de NMBS-treinen, maar tevergeefs. This is not a goodbye, but a see you later, Poppy Ackroyd!