Poppy Ackroyd - Resolve

One Little Indian

Muzikale sereniteit, daar gaat de Londense componist Poppy Ackroyd voor. Al vier platen lang manipuleert ze haar enthousiast pianospel en vioolgestreel met veelgelaagde elektronische precisie, om er een soort van filmisch, neoklassiek ambientbroeisel uit te maken.

Waar ‘Sketches’ vorig jaar nog een verzameling was van haar lumineuze muzikale composities enkel op piano, mag de instrumentale kast ditmaal weer wat verder openstaan. Zo neemt Poppy Ackroyd niet enkel haar viool, vleugelpiano en harmonica mee, maar heeft ze ook een drietal andere virtuozen opgetrommeld om cello, fluit/klarinet of handpercussie te bespelen. Dit natuurlijk ten koste van het minimalisme, maar ten voordele van een warme rijkdom en diversiteit.

‘Resolve’ biedt van bij aanvang (Paper) een weelde van vlot over elkaar gedrapeerde pianothema’s waaronder dromerige cellotonen en een triphopbeat met handpercussie schuift – een knipoog naar de hiphopjazz van het Hidden Orchestra waar ze bij speelt. Zoals op zowat heel dit album goochelt Ackroyd hier met open, volle pianomelodieën met een sterk lyrisch karakter. De tijd van dromerige sferen is op deze plaat duidelijk voorbij. Een filmische richesse komt in de plaats.

Vrees echter niet voor een overdaad aan zomerse klanken of enthousiaste melodieën. Zoals een druppelend Quail aantoont, durft de Britse musicus ook de melancholische kracht van de cello en de weemoed van een viool voorop te schuiven, ook al kent dit nummer een broeierige opbouw en een kleurenrijkdom die plensende regendruppels in een plas kunnen  veroorzaken. Liefde en vrolijkheid, tristesse en eenzaamheid kennen allemaal wel een plekje op dit album.

Laat dit echter een kleine kanttekening zijn: de tien instrumentale parels op ‘Resolve’ razen er vandoor. Tijd voor een langzame opbouw is er niet in het erg snelle groeiproces van deze composities. Tekenend is het contrast tussen gemoedelijke, dromerige bastonen en snelle handpercussie en pianospel in Time: een toonbeeld van vingervlugheid en daardoor een reflectie van muzikaal anachronisme. Er gebeurt gewoonweg te veel op te korte tijd, waardoor deze schijf in een vingerknip doorheen de speler geraasd is.

Van de andere kant verwent Poppy Ackroyd natuurlijk onophoudelijk de luisteraar met fantasierijke, fijn in het oor liggende melodieën en klankcombinaties. Dit is dan ook een plaat die terecht ontzag opwekt, een stevige indruk nalaat en de liefde voor klassieke instrumenten door ramen en deuren gooit. Keihard. Maar ook strelend zacht.