Poor Genetic Material - Absence

Quixote Music

Hoe druk je een thema als ‘afwezigheid’ uit in muziek? Poor Genetic Material, al een hele tijd één van onze favoriete Duitse groepen, probeert het uit op ‘Absence’. Nu heeft men zich nooit laten afremmen in zijn ambities. Voor de twee vorige albums haalde men inspiratie uit de literatuur; ‘Island Noises’ was een adaptatie van Shakespeares ‘The Tempest’ en in ‘A Day in June’ waarde de geest van James Joyce rond. ‘Absence’ is eerder gebaseerd op een ervaring, en bevestigt nogmaals de uitstekende bandreputatie.     

Het artwork geeft alvast een visuele voorzet: de stoelen zijn leeg, ze missen iets of iemand. Het zijn de mensen en de leefgewoonten, die ons comfort en zekerheid bieden, en onze persoonlijkheid hebben gevormd. Toch zijn de meesten uiteindelijk niets meer dan vervagende herinneringen. Omdat wij ondertussen veranderd zijn, of datgene waar we onze gevoelens aan vasthechten buiten ons bereik gevallen is.  

Deze negende langspeler is ingekaderd tussen de hoekdelen van het dertig minuten lange titelnummer. Het gaat van start met lang aangehouden toetsenlijnen, net als flatliners op een cardiogram, die naadloos overgaan in Pia Darmstaedters fluitspel. Deel twee – het onbetwiste hoogtepunt van de plaat – zet in met een vocalise en een psychedelisch orgel, gevolgd door als pauken gespeelde toms die ver weg klinken. Het is deze zin voor transcendentie die de band gemeen heeft met überprogrockers Eloy.

Toch is een goeie ‘hook’ nooit veraf. What If…?, Lost in Translation en Chalkhill Blues laten horen dat PGM ook in het schrijven van kortere, kernachtige stukken vooruitgang heeft geboekt. Het toegankelijke karakter van deze muziek wordt ook bewaard in de welluidende zangpartijen van Philip Griffiths, die de microfoon hier deelt met zijn vader en Beggars Opera-veteraan Martin Griffiths.  

Ook opgevallen: de ervaren ritmetandem Dennis Sturm en Dominik Steinbacher legt een funky groove neer zoals we ze nog niet gehoord hebben. Darmstaedter, toetsenist Philipp Jaehne en Stefan Glomb, die meer inzet op zijn gitaarsynthesizer, weven melodielijnen met zin voor cerebraal vertoon.