Pom Pom Squad - Death Of A Teenager

City Slang

Death Of A Teenager

Drie jaar geleden dook Pom Pom Squad voor het eerst op onze radar op met de ep ‘Hate It Here’. We vonden het aardig, maar ook niet zo heel speciaal. Toch gloeide er wel iets onder het oppervlak dat de belofte van een uitslaande brand inhield en dus bleven we het gezelschap volgen.

Met het mini-album ‘Ow’ (2019) zette de band zangeres Mia Berrin op de cover als cheerleader, maar dan wel eentje met een blauw oog. En met singles als Honeysuckle en vooral Cherry Blossom leek de band uit Brooklyn de juiste formule gevonden te hebben. Het zinderde en vonkte al iets meer. Dat ontging ook City Slang niet. Zij tekenden de band en het was daar dat ‘Death Of A Cheerleader’ uitkwam, een plaat die, gelet op het enorme aanbod, even op de stapel bleef liggen.

Met veertien titels leek dit als debuutplaat aangekondigde album een lange zit te worden, maar laat je niet misleiden: er staan ook een aantal korte fragmentjes op, aanzetten tot songs en interludia, amper de naam “nummer” waardig. En de plaat klokt af op een dik halfuurtje. Dus van een lange zit is totaal geen sprake.

Het moest duidelijk vooruitgaan voor producers Berrin en Illuminati Hottie-frontvrouw Sarah Tudzin. Of er moest toch minstens een “sense of emergency” uitgaan van de plaat, die de dood van een cheerleader als onderwerp heeft met ongeveer de toon van een donkere komedie als ‘Cry-Baby’, ‘Buffalo 66’ of ‘Heathers’. Berrin verpakt alleszins alle clichés en onnozeliteiten uit de middelbare schoolperiode en kruidt die met grillige fantasie.

Samen met bandleden Shelby Keller (drums), Marie Alé Figman (bas) en Alex Mercuri (gitaar) verpakte ze de teksten in poppunk en – jawel! – af en toe ook echt snijdende riot grrrl-punk. Het is op deze momenten (Head Cheerleader, Lux, Shame Directions, Drunk Voicemail) dat Pom Pom Squad op haar best is. “Meet me tonight at the garage”! We willen wel, maar dan moeten jullie wel lang genoeg spelen.

Ook de knipogen zijn op zich wel leuk. Zo start de plaat met de cheesy openingsklokken van Mr Sandman van The Chordettes (een sample die ook nog eens terugkomt in afsluiter Be Good), covert de band Crimson + Clover van Tommy James & The Shondells en duikt er in het uit suikerspin opgetrokken Forever ook nog een instrumentele sample op uit Be My Baby  van The Ronettes. Al bij al voegt dit weinig toe, maar zo slaat Pom Pom Squad wel de brug met oudere generaties en toont ze de huidige zeventienjarige “bitches” dat een moeilijke adolescentie van alle tijden is.

Daar eens goed om bleiten kan opluchten en dat is ook waartoe Berrin de meisjes van nu uitnodigt op Crying: "The character of this song is basically my ego: the part of myself who doesn’t learn, makes the same mistakes constantly, is flaky, can’t admit she’s wrong, is self-pitying and who wraps it all up in a bow the color of self-deprecation".

Komt wel goed, meid, al valt het te zien hoe je dat bekijkt.

7 november 2021
Marc Alenus