Poliça + s t a r g a z e - Music For The Long Emergency

Transgressive

Eerlijk? We hadden Poliça al lang afgeschreven. Waren wij even fout.

Ooit zagen we de band op het hoogtepunt live aan het werk en dat was zo’n teleurstelling dat we ze nauwelijks nog een luistermoment gunden. Maar toen kwam Agree langs in een afspeellijst en vroegen we ons af wie verantwoordelijk kon zijn voor die track met die voortstuwende en tegelijk zwierige strijkers, de mooie vrouwenstem en de subtiele elektronica.

Groot was onze verbazing dat het hier om Channy Leaneagh en co ging; Poliça dus. Wat leek de band geëvolueerd! Tot bleek dat ze die wonderlijke song niet alleen hadden gemaakt, maar wel samen met s t a r g a z e, het klassieke ensemble onder leiding van André De Ridder, dat eerder ook al in zee ging met These New Puritans, John Cale, Anna Calvi en Efterklang om er maar enkele te noemen.

Nog mooier werd het toen Agree maar één van de zeven songs zou zijn waarop beiden samenwerkten. Die samenwerking begon in februari 2016 en duurde maar liefst achttien maanden. In die tijd werd via e-mails, gedeelde mp3-files, videoconférences en occasionele ontmoetingen de muzikale romance tussen de twee intact gehouden.

Eén van die ontmoetingen vond plaats in Minneapolis, de dag na Trumps verkiezing. Op die dag schreef Leaneagh de fantastische, tien minuten lange track How This Is Happening waarop Leaneagh bijna klinkt als Björk. Het was, naar verluidt, de enige song van de plaat waarvoor eerst de tekst en daarna pas de muziek bestond. De track start zoals hij ontstond: met enkel de zanglijn van de zangeres. Een gigantisch gevoel van verlatenheid overvalt je en zelfs als de cello en de houtblazers stilaan aanzwellen, blijft dit gevoel van totale desoriëntatie intact.

Ook de opener, Fake Like, is één van de mooiste songs, die we dit jaar al hoorden. Je merkt meteen dat de samenwerking niet zomaar over een nacht ijs ging. De manier waarop het synthetische van Poliça versmelt met de klassieke instrumenten van s t a r g a z e en bij elkaar wordt gehouden door die verleidelijke stem van Leaneagh klinkt zo organisch en betoverend dat je meteen verliefd wordt op deze plaat.

Denk nu vooral niet dat de plaat vol staat met lieflijk klinkende half-klassieke tracks. Een paar keer klinkt de combinatie ook stevig en eclectisch. In Marrow bijvoorbeeld wordt Leaneaghs stem vervormd en zet het klassieke ensemble een apocalyptische wall of sound neer die nog versterkt wordt door furieuze, elektronische stormen. En ook Cursed, waarop niet Leaneagh de micro neemt, maar één of andere rapper en dat niet te herkennen is als een Poliça-song, klinkt militant. De collega’s van Pitchfork lustten de pap niet, maar wij smullen hiervan, al is het contrast wel groot met de andere songs.

Alleen de titeltrack – weer een song van meer dan negen minuten – blijft een beetje onder de verwachtingen. Het blijft onduidelijk waar die nu eigenlijk over gaat en waar hij heen gaat, maar al het goede daarvoor, valt als een mantel der liefde over deze.

‘Music For The Long Emergency’ is niet meteen een consistent album, maar hoeveel platen tellen vier absolute topsongs op zeven?