Pole - Fading
Mute Records
Niet zo’n positief nieuws van Stefan Betke ofte Pole. De heruitgave van de fantastische trilogie ‘1’, ’2’, ’3’ en de idee om elke plaat te laten voortvloeien uit de sound van de voorganger krijgt op nieuwkomer ‘Fading’ een bittere nasmaak. Naar aanleiding van de toenemende dementie van zijn moeder, heeft Betke een enigszins wazig muzikaal verhaal gemaakt waarin ook oude en de meest interessante elementen terugkeren.
Voor ‘Fading’ is Pole dus gaan graven in het eigen verleden. Net om te kijken hoe belangrijk het is om het muzikale cv niet te laten uitvagen. En dat betekent dan weer wel goed nieuws voor de fans, want in dit album kom je elementen van dub, hiphop en idm tegen, die vroeger ook al in het klankpalet van de Duitser zaten. Al valt dat duistere thematische tintje op dit album moeilijk weg te cijferen.
Het album druppelt in elk geval erg abstract en bevreemdend binnen, met slepende reverbdrones en enkele percussiedruppels die drie minuten lang afstand creëeren, alvorens een typische idm-schuifelbeat binnenrolt. Het lijkt wel of dit album aanvangt in de jaren negentig, de hoogdagen van B12, Autechre of andere Warp-iconen. Enkel de zeldzame, echoënde postdubtoevoeging geeft een extra Pole-accentje. Maar daarmee heb je ook meteen de meest expliciete en samenhangende van de acht tracks gehad.
Geheel anders dan bijvoorbeeld opvolger Tangente met de duidelijke hiphopbeats, neerdrukkende tunes, schuifels en het meer gedreven karakter. Maar hier is alvast een eerste soort vaagheid te bespeuren, die zich verder zet in Erinnerung met de wollen ambientscapes, drones en zacht tikkende ritmiek. Een soort van fantasiewereld vol flarden en wazige ideeën, maar toch met een mooie consistentie.
En dan verglijdt de plaat in de eigen waas, een valkuil die Pole-platen ook eerder durfden te vertonen, maar in dit thema natuurlijk extra ingezet worden. Een minimalisme van enkele luide tonen en teruggetrokken tics en flarden, die een soort van ritme moeten vormen (Röschen), helpen niet om de spirit van dit album vast te houden. Niets en iets vullen elkaar op een abstracte manier en volgens een eigen ritmische wetmatigheid aan. Terwijl de droge hiphopbeat, vage ruis en meanderende scapes in Nebelkrähe dan weer wel een mooi toonbeeld van muzikale essentie is.
De afsluitende track, Fading, gaat over langzaam uitdoven maar toch iets van jezelf achterlaten. Helaas laat Pole niet zo heel erg veel achter. De impressies van dit album blijven even minimaal hangen als de muzikale inkleuring ervan. Over less-is-more-muziek gesproken…