Poldoore - Soft Focus

Eigen beheer

Net zoals financieel expert Paul D’Hoore lijkt zijn bijna naamgenoot tijdloos te zijn.

De Belgische producer/dj Thomas Schillebeeckx, alias Poldoore, bleek op de vorige vier albums een meester in het koppelen van verschillende muzikale tijdperken en genres. Het legde hem geen windeieren met als hoogtepunten vijfenzestig miljoen Spotify-streams (twintig miljoen alleen al voor But I Do), lauwerkransen voor Album Of The Year, Artist Of The Year en Breakthrough Artist Of The Year op de Red Bull Elektropedia Awards van 2014 en shows van Korbeek-Lo tot Montréal (Canada) en San Francisco.

Ook het vijfde studioalbum ‘Soft Focus’ is Poldoore ten voeten uit. Met heel veel gevoel voor detail plakte hij zorgvuldig geselecteerde samplechops op hiphopbeats die zo uit de nineties zouden kunnen komen. En daarover giet hij dan sausjes northern soul, midcenturyjazz, seventies-rythm-and-blues of dompelt hij alles onder in een bad van triphop zoals in Umami.

Het resultaat neigt naar liftmuziek, maar dan wel van een kwaliteit die je met de lift naar de allerhoogste etage brengt. Daar blokkeer je dan vrijwillig de deur om langer weg te kunnen dromen. Alleen Velvia met de Candy Dulfer-achtige sax, dwarsfluit en vogelgeluidjes en Promises met die Hooverphonicviolen zijn ons iets te klef.

Voor de rest brengen de weelderig gearrangeerde, melancholische melodieën je in een staat van gelukzaligheid en doen ze je af en toe dansen in slow motion terwijl de tijd rond je vervaagt. Het feit dat Poldoore veel gebruik maakt van analoge synths versterkt het gevoel van tijdloosheid. En je krijgt niet de tijd om je aan te passen. Want vanaf Leader lijk je te worden opgezogen in een UFO die je mee zal nemen op een sonische ruimtereis zonder weerga.

Maar de aliens, die je ontvoeren, blijken wel meteen toffe peekes. Op Home Again, een samenwerking met buddy, trompettist en producer Balkan Bump, is het onmogelijk stilstaan. Feestelijker zal het niet meer worden als we terug lijken te keren in de tijd vanaf Sonder. Alleen op Fading Love met die haperende strijkers en Light Leak valt ook nog wel te dansen en de rhymes van ASM op Hourglass krijgen ons eveneens uit de zetel.

Maar ook dromen in de hangmat is leuk. En dat kan perfect, zelfs op de iets assertiever uit de boxen schallende nummers. Het best lukt dat op een track als Lucid Dreams. Hierop komt echt al het mooie van de plaat samen: het retro-futuristische geluid van de analoge synths, de hiphopbeat en de zoete sax die als glijmiddel fungeert.

Poldoore is vooralsnog geen grote sant in eigen land, maar zijn talent en ambitie zijn onmiskenbaar. Het buitenland weet het al. Nu wij nog. Allee, gij.