Plus 33 - I Want

Eigen beheer

Op de tweede worp legt Plus 33 de lat een heel stuk hoger. De instrumentale groep uit Straatsburg drukt op ‘I Want’ een niet te stillen honger naar de kosmos uit. Alsof men zich voor deze ambities verontschuldigt, wisselen lange, quasi-improvisatorische stukken af met korte intermezzo’s.  

Mochten er dus twijfels rijzen, dan is These Fleeting Moments Of Eternal Harmony een titel die deze meteen doet verstommen. Een drumsolo van Didier Strub effent het pad voor een groepsintrede met grote gebaren. De keyboards van bandleider en producer Didier Grillot nemen hun dominante positie in en bewaken de grote lijnen.

Gaandeweg krijgen saxspeler Nico Poulain, Philippe Rau op sustained gitaar en trombonist Pascal Beck speeltijd. Steeds meer wordt duidelijk dat alle instrumenten als communicerende vaten werken. Alsof ze in dialoog gaan om een kosmisch schouwspel te verklanken. Tot het orgel uit Also Sprach Zarathustra als een monoliet de verschillende stemmen het zwijgen oplegt. Als contrast is To know een miniatuur voor akoestisch gitarist Lucas Grillot.

De volgende epic To Have gaat voor de intense contrasten. Het begint als een piano-etude met grote intervallen die abrupt overgaat in een symfonische passage waarin bassist Stéphane Bonacci en toetsenist Grillot de hoofdrol opeisen. Wanneer halverwege het tempo versnelt worden apocalyptische registers opengetrokken. Daarop volgt een duet tussen piano en fluit (Susanne Lakamp), een tegenstelling die voortreffelijk werkt met het voorgaande zoals een welkome plensbui na een verschroeiende hitte.

Ook goed: het slot van To Have met een trio van klassieke gitaar, piano en mellotron. In Ouvrir La Fenêtre brengt verteller Yann Grillot een hommage aan het gesproken Frans. Het zijn momenten die een groep laten horen die een opportuniteit grijpt als die zich aanbiedt en lateraal kan uitpakken.  

Het laatste van het drieluik is To Be en legt de focus op de menselijke stem van Coraline Vuillemin. The Great Gig In The Sky moet haar zeker als inspiratie gediend hebben. Halverwege nemen Grillot (een heerlijke moogsolo) en Rau (heerlijke sustained gitaar) over om een indrukwekkende eindspurt in te zetten vooraleer Vuillemin de laatste noten in een warm dekentje wikkelt.   

Wat een ambitie. ‘I Want’ is het album waarmee Plus 33 zich een weg baant tussen de sterren van de Franse prog. Zonder om te kijken naar het verleden en zonder angst voor kruisbestuiving met andere genres. Faut le faire.