PJ Harvey - The Hope Six Demolition Project

Universal Music Group

U zag haar wellicht ooit in een  fluoscerend-roze catsuit op Werchter; de kans is groot dat ze voor haar volgende passage aantreedt in fullblown battledress. Voor 'The Hope Six Demolition Project' (yep, alweer zo'n van positieve vibes voorzien  album), haar elfde album inmiddels, doolde PJ Harvey maar liefst vier jaar rond, schipperend tussen Kosovo, Kaboel (Afghanistan) en Washington.

Tussendoor werkte ze ook nog eens aan een gedichtenbundel met fotograaf - filmmaker Seamus Murphy ('The Hollow Of The Hand'), die enkele video's van het vorige album 'Let England Shake' regisseerde . Ze wilde zich niet langer beroepen op secundaire bronnen. Harvey wilde directheid, zelf de lucht opsnuiven, zelf de mensen ontmoeten.  Het levert haar alvast commercieel succes op, gezien ze in thuisbasis Groot-Brittanië in de lijst van best verkopende albums zelfs '25' van Adele voorbijsteekt.

Voor de opnames sloot PJ Harvey, als vanouds ongewoon en tegendraads experiment omarmend, zichzelf met getrouwe secondanten John Parish en Flood op in Somerset House (London) als deel van een tentoonstelling 'Recordings in Progress'. Bezoekers konden het drietal zien repeteren en musiceren in een glazen  kooi. Zo beschouwd is 'Hope Six Demolition Project' een beetje de glazen doos van waaruit Harvey haar observaties (woord en muziek) wel met de wereld kan delen, maar niet rechtstreeks in de oorlog kan tussenkomen.

Het album getuigt, net als 'Let England Shake', van emotionele directheid, al zit het grootste verschil misschien wel in het feit dat ze steeds vaker de eenvoud opzoekt. Kale bluessongs, teksten die bol staan van gruwel en horror en her en der voorzien zijn van een streepje saxofoon. Toch start het album met een Community Of Hope, een catchy, melodieuze, goed in het oor liggende single die losjesweg weergeeft hoe ze rondom Benning Road en South Capital observeert wat er in de straten leeft. Dat leidt tot: "They're gonna put a Walmart here", een klein zinnetje dat versterkt wordt door een heel koor. Elders, zoals in een door mortiervuur en granaten belegerd Ministry Of Defense (denk: graffiti, glasscherven en drugparafernalia), duiken dan weer koortjes op die een stem geven aan de schrijfsels van kinderen die de oorlog misschien niet overleefd hebben.

Ook A Line Of Sand zoekt een evenwicht tussen moord en hoop. Chain Of Keys doet denken aan de broeierige, sexy sounds van Morphine, terwijl Harvey op River Anacostia (inclusief vingerwijzing naar Wade In The Water) haar meest sexy fluisterstem naar voren schuift; het soort song dat weggelopen lijkt uit de 'Murder Ballads' van Nick Cave.

Toch laat Harvey wat steken vallen: zo is Near The Memorials To Vietnam And Lincoln wel een sterke titel, maar dat alleen maakt het natuurlijk nog geen goede song. Helaas valt er ook tekstueel weinig te rapen. Nee, dan legt pakweg The Orange Monkey de lat hoger: "I'll write down what I find". Af en toe - zoals in de grillige blues Medicinals - grijpt Harvey terug naar het vroegste werk. Naar het einde toe schuifelt ze voorbij het Ministry Of Social Affairs, daar waar de geldhongerige "money  changers" zitten, terwijl op de straat mensen voedsel bij elkaar bedelen.

Misschien is The Wheel wel één van de mooiste songs op dit album. Meeslepend, rauw, opwindend en direct. En ook Dollar, Dollar is een stevig schot in de roos. Een kale hymne met jazzy tinten, vol van emotie. Het is een herkenbaar gegeven: een jongen die in de file opduikt en "Dollar, dollar", roept  om de auto te mogen poetsen. Wat was de kost van menselijkheid ook alweer?

Op het nieuwe album tracht Harvey haar muzikale en journalistieke ambities met elkaar te mengen. Dat leidt tot een boeiend, zij het slechts gedeeltelijk geslaagd resultaat. Harvey zoekt nog steeds de donkere zones van 's mans psyche op, maar weet de inhoud ervan niet altijd even boeiend te vertalen naar een gepaste muzikale vorm.

PJ Harvey treedt, wellicht in battledress, live aan op Rock Werchter.